Δημοτικές εκλογές: Η περίπτωση των Βριλησσίων

Ένα παράδειγμα προς αποφυγή!

 

Του Γιάννη Τσούτσια, Δημοτικού συμβούλου Βριλησσίων με τη «Δράση για μια άλλη Πόλη»  δημοσιεύτηκε στη Ρήξη φ. 103.

 

Με αφορμή τις προετοιμασίες των συνδυασμών προς τις δημοτικές εκλογές, αν κάτι, μεταξύ άλλων, δοκιμάζεται αυτή την περίοδο, στον ημίφως της κεντρικής σκηνής, με τις τριπλές κάλπες και τις πολλαπλές στρατηγικές, είναι η συμπεριφορά της Αριστεράς απέναντι στα κάθε είδους συνοικιακά κινήματα.

Για να ορίσουμε όμως το πεδίο των αποτιμήσεων, πέρα από τα όσα προφανή συντρέχουν σήμερα στον χώρο της αυτοδιοίκησης, σκόπιμο είναι να πάρουμε το νήμα από την αρχή. Να συμφωνήσουμε, δηλαδή, ότι στον βαθμό που η χώρα αντιμετωπίζει μιας τέτοιας έντασης και τέτοιου βάθους κοινωνική καταστροφή, τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της διεξόδου, το οποίο, εξ ορισμού, αφορά (πρωταγωνιστικά) κάθε κοινωνικό χώρο. Είτε αυτός είναι η αυτοδιοίκηση, είτε η εκπαίδευση, είτε ο πολιτισμός, είτε τα συνδικάτα, είτε αυτή καθαυτή η πολιτική διαδικασία που σχηματοποιεί τα βήματα της διαδρομής. Ότι, με άλλα λόγια, απαιτείται μια προσπάθεια κοινωνικοπολιτικής ανασυγκρότησης παντού, πράγμα που προϋποθέτει τη μετατόπιση της συζήτησης από τις αμυντικές και διεκδικητικές στρατηγικές  (οι οποίες, ούτως ή άλλως, ελάχιστα απέδωσαν), προς πολιτικές ένταξης και συμμετοχής του κοινωνικού παράγοντα στη διαμόρφωση εναλλακτικής. Προϋποθέτει, δηλαδή, την εισβολή της κοινωνίας στο προσκήνιο.
Αυτό το αίτημα, που καλείται κανείς σήμερα να ανιχνεύσει και να αντιμετωπίσει, ως πολίτης,  ως αριστερός, ως εκπαιδευτικός στο σχολείο του, ως δημότης στον δήμο του, ως παραγωγός ή ως εργαζόμενος στον χώρο της εργασίας του κ.λπ., το αντιστρατεύεται η εγκαθίδρυση νέων διλημμάτων, κομματικών στρατοπέδων και απλουστεύσεων, που παράγουν συσκοτίσεις και αναστολή της διαδικασίας κοινωνικής χειραφέτησης. Το σημαντικό εκείνο τμήμα της κοινωνίας που έχει τεθεί εκτός αντιπροσώπευσης (χωρίς ουδείς να ενδιαφέρεται…), αλλά και το ακόμη μεγαλύτερο, που επενδύει, κατά περίπτωση, σε οποιαδήποτε χαραμάδα φωτός ανοίξει, έχει ανάγκη από μια πολιτική όχι για τα επιμέρους, όχι από αυτοαναφορικούς σχεδιασμούς, αλλά από μια πολιτική που θα απευθύνεται στην ίδια την κοινωνία και θα παρεμβαίνει στη διαδικασία συγκρότησής της.
Υπό αυτή την οπτική, ο «δήμος» είναι ένας προνομιακός κοινωνικός χώρος. Είναι ο χώρος που εκδηλώνεται σε πρώτη φάση η ανθρώπινη πρωτοβουλία. Είναι ο χώρος που μπορεί πιο εύκολα ο πολίτης να βγει από τη σφαίρα του ατομικού και να συναντήσει την κοινωνία. Είναι το πρώτο βήμα προς την πολιτική και την ένταξη στο συλλογικό. Είναι ο χώρος όπου η κοινωνία της αλληλεγγύης συγκροτεί αθόρυβα τη νέα κοινωνικότητα, που πυκνώνει τη συσπείρωση και την ανθρωπιά, πλησιάζοντας περαιτέρω στο αίτημα της δημοκρατικής αναδιοργάνωσης της πόλης. Εδώ θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύπλευρη η συμβολή της Αριστεράς. Εδώ ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό, για την ανανοηματοδότηση της πόλης, της γειτονιάς, της πολιτικής, εδώ μπορεί να αναδυθεί μια νέα κοινωνικοποίηση, διά μέσου του συλλογικού.
Αυτοδιοίκηση είναι η ικανότητα και η δυνατότητα να διεκπεραιώνει κανείς μεγάλο μέρος των αναγκών του μέσα από τις λειτουργίες της πόλης, με τρόπους και εκδοχές που αυτή του παρέχει και ταυτόχρονα ο ίδιος δημιουργεί. Με διεύρυνση και εμβάθυνση των κοινωνικών σχέσεων, με δικτυώσεις, αυτόνομες πρωτοβουλίες, θεσμικές κρυσταλλώσεις. Αυτοδιοίκηση σημαίνει σπονδύλωση της κοινότητας και επέκταση της πολιτικής δράσης, ώστε η λαϊκή παρουσία να συγκροτείται σε πραγματική οντότητα. Έτσι αντιμετωπίζονται τα μνημόνια. Όχι με εκκλήσεις γύρω από εκλογικές στρατηγικές. Η κοινωνία θέλει η ίδια να εκφραστεί. Να αξιοποιηθεί η διαθεσιμότητά της και τα όνειρά της να μη σπαταλώνται ή εμποδίζονται. Αυτό είναι σήμερα μια αριστερή πολιτική.
Μετά από αυτά, μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε στο αρχικό ερώτημα: Η εν αναμονή της κυβερνητικής εξουσίας Αριστερά, του διατυπωμένου δόγματος «τρεις κάλπες-ένα μήνυμα – να νικήσουμε», πόσο συμβάλλει στα προηγούμενα; Ποια αυτοδιοίκηση μπορεί να ανθίσει εγκλωβισμένη στη στρατηγική του χάρτη μιας χρήσης για το βράδυ των εκλογών; Ποια συνοικιακά κινήματα μπορούν να συμβιβαστούν με την υποκατάστασή τους από τους επαγγελματίες του είδους;
 

ΥΓ. Στα Βριλήσσια, η «Δράση για μια Άλλη Πόλη» είναι μια αυθεντική πρωτοβουλία βάσης από το 2006. Αντεπεξήλθε με επιτυχία δύο εκλογικές αναμετρήσεις (8,5% το 2006, 14% το 2010) και συνέβαλε, με συνεχείς εκδηλώσεις και παρεμβάσεις και με επίμονη δουλειά στα θεσμικά όργανα του δήμου, στην αναζωογόνηση του δημόσιου χώρου του προαστίου. Στη «Δράση» μετείχαν εξαρχής και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τελικά την τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει τη συγκρότηση ενός ανταγωνιστικού «καθαρόαιμου» ψηφοδελτίου, ώστε το κόμμα να εκπροσωπηθεί με τρόπο «αυθεντικό» στην τριπλή εκλογική μάχη. Άραγε αυτά αποτελούν απλώς μια τοπική ιδιομορφία; Αν όχι, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε από μια Αριστερά που ως μέλημά της έχει να φαγοκυττώσει ή να εκτοπίσει τα συνοικιακά κινήματα;