Φίλες και φίλοι, κύριοι Δήμαρχοι και εκπρόσωποι Δημοτικών Αρχών, αγαπητοί εκπρόσωποι φορέων του Δήμου μας, κατ’ αρχήν θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την παρουσία σας στη σημερινή εκδήλωση.
Επιτρέψτε μας να σας συστήσουμε την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Υμηττιωτών εναντίον της συνένωσης.
Είμαστε μια Πρωτοβουλία η οποία συστάθηκε πρόσφατα, θέλοντας να εκφράσει την αντίθεσή της αλλά και να αγωνιστεί εναντίον μιας ενδεχόμενης συνένωσης στα πλαίσια της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης. Μέλη της είμαστε απλοί Υμηττιώτες, μέλη του Δημ. Συμβουλίου αλλά και φορείς από το πολιτιστικό, αθλητικό, εκπαιδευτικό και οικονομικό πεδίο της πόλης μας. Μαζευτήκαμε ως Υμηττιώτες, τους οποίους τους ενώνει η αγάπη γι’ αυτό τον τόπο από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, ή μάλλον για να το θέσουμε πιο σωστά, από όλο το πολιτικό φάσμα της περιοχής μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, γιατί αποφασίσαμε ότι σε αυτή την κρίσιμη στιγμή όπου ουσιαστικά διακυβεύεται το μέλλον του Δήμου Υμηττού ως αυτοτελούς Δήμου πρέπει να δράσουμε.
Αποφασίσαμε λοιπόν να βάλουμε στην άκρη όσα ενδεχομένως μας έφεραν αντιμέτωπους στο παρελθόν, τα οποία άλλωστε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που μας ενώνουν, και να κάτσουμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι να συζητήσουμε, να συνεργαστούμε και εντέλει με γνώμονα αλλά και μοναδικό όρο την αγάπη που έχουμε γι’ αυτή την πόλη, να αγωνιστούμε και να κινητοποιηθούμε ώστε να αποτρέψουμε την απορρόφηση του Δήμου Υμηττού, από άλλο Δήμο.Στο λίγο καιρό που δραστηριοποιείται η Επιτροπή είδαμε με ικανοποίηση, είναι αλήθεια, το έργο μας να το αγκαλιάζει η συντριπτική πλειοψηφία των Υμηττιωτών. Κάτοικοι και δημότες, Υμηττιώτες πάνω απ’ όλα, αποφάσισαν και αυτοί να βάλουν στην άκρη τις όποιες κομματικές, πολιτικές διαφορές υπήρχαν και να πλαισιώσουν την Επιτροπή δίνοντας ακόμη και από το υστέρημά τους ώστε να συμβάλλουν και αυτοί, στο μέτρο που τους αναλογεί και στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που περνάμε, στο έργο της.
Κύριο έργο της Επιτροπής κατά της συνένωσης, στον ένα μήνα που κινητοποιούμαστε, είναι ότι την απόφαση για το μέλλον του Δήμου Υμηττού πρέπει να την πάρουν οι ίδιοι οι δημότες. Δεν είναι δυνατόν μια τόσο σημαντική και καθοριστική απόφαση να ληφθεί από μια ολιγομελή ομάδα ακόμα κι αν λέγεται Δημοτικό Συμβούλιο, γιατί αυτοί οι Δημοτικοί Σύμβουλοι εκλέχθηκαν από εμάς όχι για να αποφασίζουν ερήμην μας ή ενάντιά μας, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Εκλέχθηκαν για να υπηρετήσουν το Δήμο Υμηττού και όχι να διαμοιράσουν τα ιμάτιά του μέσα σε αίθουσες κλειστές και απομονωμένες από την υπόλοιπη κοινωνία. Και εδώ, δυστυχώς με λύπη μας, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι σε πρόταση προς το Δημοτικό Συμβούλιο για την διενέργεια δημοψηφίσματος με ευθύνη της Δημοτικής Αρχής, κάτι το οποίο έχει γίνει σε αρκετούς άλλους Δήμους της χώρας μας, συναντήσαμε την ακατανόητη και πεισματική άρνηση από την πλευρά μεγάλης μερίδας του Δημ. Συμβουλίου. Αναφέρουμε τελείως ενημερωτικά ότι όταν συζητήθηκε η σχετική πρόταση στη συνεδρίαση της 3ης Φεβρουαρίου, παρ’ όλο που εννέα Δημ. Σύμβουλοι (Ζωή Ζούπα, Γιώργος Καραχάλιος, Γιώργος Επιφανίου, Δημ.Αργιανάς, Κώστας Αργιανάς, Διον. Βγόντζας, Τάκης Κωστάκης, Μενέλαος Κρούσος και Δημ. Τσαπρούνης) από όλες σχεδόν τις Δημοτικές παρατάξεις, τάχθηκαν υπέρ της διενέργειας του δημοψηφίσματος, τέσσερις (οι Βάσω Αναγνωστοπούλου, Μεγακλής Παπανικολάου, Αρης Ματθαίου, Σπύρος Μπότσης) προτίμησαν το δρόμο της αποχής και άλλοι τέσσερις συγκεκριμένα (οι Τασιάς, Γκουσιάρης, Λαούδης και Φίλης) το δρόμο της στείρας άρνησης. Ποιοι αλήθεια φοβούνται τους Υμηττιώτες, ποιοι αλήθεια αρνούνται το λόγο για ένα τόσο σημαντικό θέμα να τον πάρει η τοπική κοινωνία; Ποιοι επιλέγουν εντέλει να λειτουργήσουν όχι ως Υμηττιώτες αλλά ως πειθαρχημένα στρατιωτάκια, πέρα και ενάντια στην τοπική κοινωνία; Τα συμπεράσματα είναι εύκολα.
Όσο όμως κι αν η πρόταση αυτή συνάντησε τη μανία κάποιων καρεκλοκένταυρων, άλλο τόσο υιοθετήθηκε από αυτούς που βάζουν την ιδιότητα του Υμηττιώτη πάνω από τις όποιες άλλες διαφορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι υπογραφές οι οποίες στηρίζουν το αίτημα του δημοψηφίσματος, πλησίασαν πλέον τις 3.000 κάνοντας την υλοποίηση του αιτήματος ολοένα και πιο εφικτό. Σε αυτή την προσπάθεια αξίζει να αναφέρουμε ότι όχι μόνο οι πολίτες του Υμηττού αλλά και φορείς από τον αθλητικό χώρο όπως είναι ο Α.Ο. Χαραυγής, από τον χώρο του πολιτισμού όπως είναι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φιλλύρα, από τον χώρο της εκπαίδευσης όπως είναι η Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων, από τον χώρο των εργαζομένων όπως είναι ο Σύλλογος Εργαζομένων στο Δήμο, αλλά και από τον χώρο των επαγγελματιών όπως είναι ο Σύλλογος Εμπόρων και Καταστηματαρχών του Δήμου μας, συμπαραστέκονται σε αυτή την προσπάθεια, έχουν βγάλει αποφάσεις κατά της συνένωσης και αγωνίζονται με το δικό τους τρόπο και από το δικό τους μετερίζι.
Γιατί όμως αυτή η αντίδραση; Τι ακριβώς επιπτώσεις θα έχει η εφαρμογή της νέας αρχιτεκτονικής κράτους και αυτοδιοίκησης ή πιο απλά ο Καλλικράτης στο Δήμο Υμηττού; Η αντίδραση απέναντι στο ενδεχόμενο συνένωσης ή για να το πούμε με πιο απλά λόγια, της απορρόφησης του Δήμου μας από ένα γειτονικό Δήμο είναι ένα απλό καπρίτσιο;
Στην εξαγγελία της πρόθεσης υλοποίησης του συγκεκριμένου σχεδίου, μαθαίνουμε ότι η τοπική αυτοδιοίκηση «κοστίζει». Μαθαίνουμε ότι πλέον δεν είναι στις επιλογές της κεντρικής διοίκησης η αναβάθμιση των Δήμων και των Κοινοτήτων ώστε να τους φέρνουν πιο κοντά στον πολίτη, ώστε να τους καταστήσουν πολύ πιο λειτουργικούς και αποδοτικούς, ώστε να τους αναβαθμίσουν με ακόμη πιο διευρυμένες και ουσιαστικές δημοκρατικές λειτουργίες. Το πρόβλημα είναι ότι «κοστίζει». Δεν μας λένε όμως ότι για πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και από το 1998, όταν άρχισε να εφαρμόζεται ο Καποδίστριας θεσμοθετημένοι πόροι και κονδύλια που θα έπρεπε να αποδίδονται στην τοπική αυτοδιοίκηση, με σκοπό αυτή να λειτουργήσει ουσιαστικά ως τέτοια, κάποιοι τα ξεχνούσαν στα συρτάρια υπουργείων ή τα διοχέτευαν σε άλλες κατευθύνσεις, οπότε μοιραία, προέκυψε το απλό ερώτημα; Περισσότερα λεφτά για μια ουσιαστική τοπική αυτοδιοίκηση ή λιγότερα λεφτά για μια ανύπαρκτη τέτοια. Γιατί μόνο ως μία τύποις τοπική αυτοδιοίκηση μπορούν να χαρακτηριστούν Δήμοι των 60,80 και 100 χιλιάδων κατοίκων.
Μη βιαστούν κάποιοι να μας πουν ότι αυτό αποτελεί επιταγή της ευρωπαϊκής ένωσης ή διευρυμένη έστω εφαρμογή στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Και το λέμε αυτό γιατί κάποιοι χρησιμοποιούν το άλλοθι της Ευρώπης για να μας πείσουν ότι οι συνενώσεις είναι κάτι το υποχρεωτικό και έξωθεν επιβαλλόμενο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Μια προσεκτική ανάλυση των ευρωπαϊκών δεδομένων, μας οδηγεί στα αντίθετα ακριβώς συμπεράσματα. Χώρες με τον ίδιο πληθυσμό με τον πληθυσμό της χώρας μας, όπως είναι η Ουγγαρία και η Τσεχία έχουν, η μεν πρώτη τριπλάσιους από τους ήδη υπάρχοντες Δήμους στην Ελλάδα (3.175 συγκεκριμένα), η δε δεύτερη εξαπλάσιους (δηλαδή 6.249) και με μέσο όρο κατοίκων ανά Δήμο, κατά πολύ μικρότερο, (3.212 και 1.634 αντίστοιχα) κατοίκους ανά Δήμο. Ακόμα και στις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκουμε αντίστοιχα παραδείγματα. Γερμανία 12.200 περίπου Δήμοι με 6.800 κατοίκους ανά Δήμο. Ισπανία 8.111 με 5.036 κατοίκους. Ιταλία 8.100 Δήμοι και μέσο όρο 7.049. Για το τέλος θα αναφέρουμε τη Γαλλία η οποία με εξαπλάσιο πληθυσμό της Ελλάδος, έχει 36.683 ΟΤΑ και μέσο όρο μόλις 1.686 κάτοικους ανά Δήμο. Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, αναφέρουμε ότι στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία έχει 50 φορές παραπάνω πληθυσμό από τη χώρα μας, έχει αντίστοιχα 90 φορές περισσότερους Δήμους με μέσο όρο περίπου 5.400 κάτοικους ανά Δήμο.
Πως λοιπόν σε αυτές τις χώρες το μικρό μέγεθος μπορεί και λειτουργεί; Πως λοιπόν σε αυτές τις χώρες είναι δυνατόν οι κάτοικοι να γνωρίζουν το Δημοτικό Συμβούλιο ακόμα και προσωπικά και στην Ελλάδα θα πρέπει να το μαθαίνουμε μια φορά ανά τετραετία και να το συναντούμε μόνο από τηλεοράσεως;
Από κάποιους φίλους και γνωστούς στο Δήμο μας, ακούμε συχνά το ερώτημα: Γιατί ο Δήμος Υμηττού να παραμείνει αυτόνομος; Έτσι κι αλλιώς δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Δεν έχει καμιά ιδιαίτερη πολιτιστική, ιστορική ή κοινωνική αναφορά. Μάλλον αυτοί οι φίλοι, μέσα σε εισαγωγικά, δεν πρέπει να μένουν στον Υμηττό. Δεν πρέπει να κυκλοφορούν στο Δήμο μας. Θα πρέπει απλά να έρχονται μόνο για να κοιμηθούν σε αυτόν. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να πιστέψουμε ότι ξεχνάνε. Ξεχνάνε την ιδιαιτερότητα αυτής της γειτονιάς, ενός από τους ελάχιστους Δήμους ο οποίος ακόμη και σήμερα διατηρεί έντονα και αυτούσια τα στοιχεία της γειτονιάς. Ξεχνάνε ότι αυτός ο τόπος έχει ιστορική αναφορά.
Θα μπορούσαμε να τους θυμίσουμε τις πρώτες προσπάθειες, το 1928 συγκεκριμένα, όταν ξεκίνησαν μια χούφτα άνθρωποι, πρόσφυγες Μικρασιάτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να αγωνίζονται με πείσμα και αλληλεγγύη, να επιβιώσουν στην αρχή και να κρατηθούν ως κοινότητα με ιδιαίτερες κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε να τους θυμίσουμε την κίνηση των οικιστών που αγωνίστηκαν για την οικιστική τους αποκατάσταση. Θα μπορούσαμε να τους θυμίσουμε τους αγώνες τους οποίους έδωσαν κατά τη διάρκεια της κατοχής ως μέλη της εθνικής αντίστασης κατά των Γερμανών. Με πιο επιφανή παραδείγματα τους τρεις ήρωες Επονίτες του Κάστρου, τους εκτελεσμένους στο Εικονοστάσι αλλά και τα σαμποτάζ που γίνονταν από εργαζόμενους μέσα στην ΠΥΡΚΑΛ όταν οι Γερμανοί την χρησιμοποιούσαν για τον εφοδιασμό του στρατού τους. ,
Θα μπορούσαμε να τους υπενθυμίσουμε ακόμη τις πλείστες όσες κοινοτικές προσπάθειες γίνονταν από ανθρώπους οι οποίοι υπερασπίζονταν το τοπικό βίωμα, επέλεγαν τις σχέσεις αλληλεγγύης και δημιουργούσαν ανθρώπινους κοινωνικούς δεσμούς. Σαν τέτοια παραδείγματα στη γειτονιά μας υπάρχουν πολλά. Άνθρωποι απλοί, με το μεράκι της δημιουργίας, εργατικοί, είναι αυτοί οι οποίοι με το προσωπικό τους παράδειγμα λειτούργησαν ως υποδείγματα ήθους, αξιοπρέπειας και συναδελφικότητας. Δεν ξεχνάμε τον κοινοτικό γιατρό Νέστορα Δημόπουλο. Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους που δημιούργησαν τον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού στον οποίο φιλοξενείται η αποψινή μας εκδήλωση. Δεν ξεχνάμε βεβαίως ότι η ίδια συλλογική προσπάθεια είναι αυτή που οδήγησε στην ίδρυση του ιστορικού συλλόγου στην καλαθοσφαίριση, του Α.Ο Αμύντα το 1948.
Σε όλους αυτούς οι οποίοι επιμένουν να ξεχνάνε εμείς θα επιμένουμε να τους θυμίζουμε τη συνεισφορά της τοπικής κοινωνίας στον πολιτισμό. Γιατί μόνο όσοι έχουν βραχεία μνήμη ξεχνάνε την πρωτοπόρα συνεισφορά του Φ.Ο.Υ στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ξεχνάνε την παναθηναϊκή εμβέλεια αλλά και την πανελλήνια αναγνώριση του ελεύθερου πανεπιστημίου, ξεχνάνε τον πρωτοποριακό χαρακτήρα όταν εμφανίστηκε του φεστιβάλ λόγου και τέχνης αλλά και την διαρκή πολιτιστική διαδρομή μέχρι τις μέρες μας η οποία με αφετηρία αυτά που μόλις αναφέραμε, και επιβάτες είτε επιφανείς καλλιτέχνες και λογοτέχνες όπως για να αναφέρουμε μόνο τρεις από αυτούς, ο Νίκος Στεφάνου, η Τζένη Μαστοράκη αλλά και ο άξιος ιδιαίτερης μνείας Άρης Αλεξάνδρου (άνθρωποι που έζησαν και δημιούργησαν στον Υμηττό), είτε απλούς Υμηττιώτες, με ενεργή συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα, φτάνουμε στις μέρες μας στο φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων ή και πρόσφατα στις Γιορτές στους Δρόμους. Μια ιδιαίτερη πολιτιστική παραγωγή η οποία γεννήθηκε σε αυτό τον τόπο και από αυτούς τους ανθρώπους του τόπου αυτού, μια παραγωγή η οποία αναγνωρίζεται σε πανελλήνιο επίπεδο και αρκετές φορές μάλιστα βραβεύεται για την πρότασή της. Ούτε είναι τυχαίο ότι εμείς, ο μικρός Δήμος κατ’ αυτούς, έχει ήδη τρεις πολιτιστικούς φορείς σε δράση. Και είμαστε εμείς αυτή η μικρή γειτονιά, η οποία μέσα από τα σπλάχνα της έβγαλε τον Αμύντα, υπόδειγμα μαζικού αθλητισμού, και τον οδήγησε στα μεγάλα σαλόνια της καλαθοσφαίρισης έχοντας επιλέξει ακόμη και σήμερα μια ήπια, ευγενική συμμετοχή σε ένα άθλημα όπου τα οικονομικά μεγέθη είναι τεράστια αλλά οι επιλογές οι δικές μας πόρρω απέχουν από το να υιοθετούν ανταγωνιστικά πρότυπα.
Είναι εντέλει αυτός ο Υμηττός, στον οποίο ακόμη και σήμερα οι προσωπικές σχέσεις παραμένουν ζωντανές, ο κοινοτισμός ως λειτουργία είναι κάτι, που αν όχι όλους, αλλά τους περισσότερους τους εμπνέει ως σύστημα. Σε ποια άλλη γειτονιά τόσοι πολλοί άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα; Σε ποια άλλη γειτονιά η λαϊκή αγορά, οι παιδικές χαρές, τα μαγαζιά λειτουργούν ως χώροι κοινωνικών επαφών και σχέσεων; Σε ποια άλλη γειτονιά το καλοκαίρι οι δρόμοι ζωντανεύουν από τα παιδιά τα οποία αξιοποιούν όσο χώρο βέβαια τους έχουν αφήσει τα αυτοκίνητα, αλλά και οι μεγάλοι συναντούν και συζητούν ο ένας με τον άλλο βγάζοντας ακόμα και τώρα τις καρέκλες τους έξω στα πεζοδρόμια. Είμαστε εμείς οι Υμηττιώτες, ενδεχομένως με τις αδυναμίες μας, ενδεχομένως με τα ελαττώματά μας, οι οποίοι χαιρετιόμαστε στο δρόμο και συζητάμε, έστω λιγότερο από παλιά αλλά συζητάμε, οι οποίοι γνωρίζουμε ως παλιοί συμμαθητές, ως παιδικοί φίλοι, ως γείτονες τον άλλον ακόμη και από την πλάτη του.
ΤΙ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΜΑΣ;
Χρόνια τώρα, ένα από τα βασικά προβλήματα της πόλης μας είναι ο χώρος τον οποίο κατέχει η ΠΥΡΚΑΛ. Έχουν υπάρξει συνεχείς αγώνες για την απόδοση της συγκεκριμένης έκτασης προς χρήση, τόσο από τους Υμηττιώτες όσο και από όλους τους κατοίκους της Νοτιοανατολικής Αθήνας. Κανείς άλλος εκτός από εμάς, δεν γνωρίζει και δεν διεκδικεί τη συγκεκριμένη έκταση τόσο έντονα. Δεν μπορούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι την ίδια ώρα όπου ελεύθερες εκτάσεις χάνονται ή κατακερματίζονται θα βρεθούν κάποιοι να υπερασπιστούν τον χαρακτήρα της ελεύθερης χρήσης της, περισσότερο από εμάς. Όταν ο ίδιος ο Δήμος Αθηναίων εύκολα παραδίδει εκτάσεις στον Βωβό και ο Δήμος Ηλιούπολης αδρανεί απέναντι στους κληρονόμους του τσιφλικά Νάστου, δεν μπορούν να μας πείσουν ότι αυτοί θα διεκδικήσουν την ΠΥΡΚΑΛ καλύτερα από εμάς.
Στο μικρό μας Δήμο κανείς άλλος παρά μόνο εμείς, δεν θα διεκδικήσει καλύτερα την επίλυση των όσων ζητημάτων μας αφορούν είτε αυτό είναι η λειτουργικότητα των δύο αλσών που έχουμε είτε αυτό είναι η καθαριότητα είτε αυτό είναι το κυκλοφοριακό είτε οτιδήποτε άλλο.
Γιατί στο ανθρώπινο μέγεθος του Δήμου μας εμείς οι ίδιοι μπορούμε ακόμα και συναντάμε στο δρόμο τους Δημ. Συμβούλους στους οποίους διαμαρτυρόμαστε, γκρινιάζουμε ή απαιτούμε για οτιδήποτε μας αφορά. Γιατί είναι αυτό ακριβώς το ανθρώπινο μέγεθος, το οποίο μας φέρνει ακόμα σε επαφή ελέγχου, λογοδοσίας και διεκδίκησης με την όποια Δημ. Αρχή.
Γιατί πάνω απ’ όλα, εμείς οι οποίοι έχουμε βιώσει και βιώνουμε ακόμα το υφιστάμενο πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων με τον συνάνθρωπό μας, την ανθρώπινη οικιστική και χωροταξική μορφή του Δήμου μας, τον κοινοτικό χαρακτήρα εντέλει ο οποίος χαρακτηρίζει είτε λόγω επιλογής είτε λόγω μεγέθους, την πόλη μας, είμαστε εμείς οι οποίοι θα αποτρέψουμε την απώλειά τους.
ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟ ο οποίος έχει οικονομική βιωσιμότητα χωρίς εκκρεμότητες και χρέη, τα οποία συναντάμε σε όλους τους γειτονικούς Δήμους με τα τεράστια οικονομικά ανοίγματα, σε ενδεχόμενη συνένωση ή μάλλον απορρόφηση, για να είμαστε πιο σωστοί, εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε να χάσουμε.
ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟ ο οποίος χαρακτηρίζεται από το ανθρώπινο μέτρο όταν στους γειτονικούς Δήμους κυριαρχούν οι απρόσωπες σχέσεις, σε ενδεχόμενη απορρόφηση, εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι έχουμε να χάσουμε.
ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟ όπου εξαιτίας του μεγέθους του η τοπική αυτοδιοίκηση ως το μέγεθος το πιο κοντινό προς τον πολίτη με τα όποια ενδεχομένως λάθη και αστοχίες τον χαρακτηρίζουν, σε ενδεχόμενη απορρόφηση, εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε να χάσουμε.
Και αυτόν ακριβώς τον Δήμο, αυτόν τον κόσμο τον μικρό αλλά τον μέγα, για να θυμηθούμε και τον ποιητή, εμείς είμαστε αυτοί που θα τον υπερασπιστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου