Παρατηρήσεις για την ανάπτυξη του ναζισμού στα σχολεία

Γράφει ο Χ-καθηγητής

[δημοσιεύτηκε στον ΠαραλληλοΓράφο]

Το φαινόμενο της ανόδου του ναζισμού σίγουρα δεν θα αντιμετωπιστεί με υστερίες. Δεν θέλω να προσθέσω ένα ακόμη τέτοιο κείμενο στη λίστα των όψιμα ανησυχούντων. Για καιρό μέσα στην Αριστερά κυριαρχούσαν λανθασμένες και επιπόλαιες απόψεις για το ζήτημα. Δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε εδώ, εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάθε μια με τον τρόπο της συνέτεινε στην υποβάθμιση του κινδύνου και στην αναβολή της συστηματικής αντιφασιστικής πάλης.

Διαβάστε περισσότερα:

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "Συνοικία το Όνειρο" 30/4/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την δέκατη κατά σειρά ταινία "Συνοικία το Όνειρο" (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το Δημήτρη Καλαντίδη, ιστορικό του κινηματογράφου και πρόεδρο Ο.Κ.Λ.Ε.,

Διαβάστε περισσότερα:

Μνήμες Αντίστασης : ΦΟΥ, "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ" 23/4/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την ένατη κατά σειρά ταινία "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ" της Αλίντας Δημητρίου στις 8μμ.

Το Σάββατο 21 Απριλίου συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Η ιστορική μνήμη είναι το χώμα στο οποίο ανθίζουν οι αγώνες και οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού. Στα πλαίσια αυτά το Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού διοργανώνει τη Δευτέρα 23 Απριλίου και ώρα 8:00 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεών του εκδήλωση-προβολή της ταινίας της Αλίντας Δημητρίου "Τα κορίτσια της βροχής". Η ταινία διαπραγματεύεται τον αντιστασιακό αγώνα των γυναικών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ντοκιμαντέρ| Ελλάδα | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120΄ | Digital Beta
Σενάριο – σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαΐδου Λήψη επικαίρων: Ευαγγελία Γούλα Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαΐδου Μοντάζ: Αλίντα Δημητρίου Επιμέλεια μοντάζ: Απόστολος Αγρογιάννης

Με την ταινία Τα κορίτσια της βροχής ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους. Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία. Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα κορίτσια της βροχής θεωρούν, μάλιστα, τον εαυτό τους συνέχεια των Γυναικών της Εθνικής Αντίστασης. Μια από αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Βιογραφικό
Η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 ως το 1994 έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 -2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Το 2008 ξεκίνησε την τριλογία για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες με τα ντοκιμαντέρ:
2008: «Πουλιά στο βάλτο» (104 min.) – (Κατοχή) Έχει τιμηθεί με εφτά βραβεία και από μια κόπια βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας, στα ΓΑΚ της Σπάρτης, στα ΓΑΚ του Ναυπλίου.
2009: « Η ζωή στους βράχους» (100 min.) – (Δημ. Στρατός & Εξορία) Έχει τιμηθεί με ένα βραβείο
2011: «Τα κορίτσια της βροχής» (120 min.) – (Επταετία).

Διαβάστε περισσότερα:

«Η εξέγερση δεν προλαβαίνει να γίνει επανάσταση»

Αποσπάσματα από μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ιταλού ψυχαναλυτή στο περιοδικού MONO.

=====================
Συνέντευξη: Luigi Zoja «Η εξέγερση δεν προλαβαίνει να γίνει επανάσταση» – Στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο, από το ΜΟΝΟ #6 (απόσπασμα)
«Κάποιος απειλεί να πέσει από μεγάλο ύψος. Κάποιος δηλώνει “θέλω να αυτοκτονήσω”, υπάρχουν αυτοί που του λένε “ξανασκέψου το”, αλλά μετά από λίγο εμφανίζονται κι αυτοί που του λένε “τι περιμένεις” ;»

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Νίτσε ανήγγειλε τον θάνατο του Θεού. Στις αρχές του 21ου αιώνα ο Ιταλός ψυχαναλυτής Luigi Zoja αναγγέλλει έναν άλλον, πιο τραγικό στις συνέπειές του θάνατο: τον θάνατο του πλησίον. Σε αυτές τις αξιωματικές διαπιστώσεις συμπυκνώνει τη σημαντικότερη ανθρωπολογική και πολιτισμική επίπτωση της τεχνολογικής έκρηξης που διαπερνά το τελευταίο κύμα καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα στο πεδίο της επικοινωνίας.

Τα νέα μέσα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα social media, δίνουν τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να έχει εκατοντάδες απομακρυσμένους «ψηφιακούς» φίλους, αλλά ενδεχομένως ούτε έναν απτό, με σάρκα και οστά πλησίον. Ακόμη και οι «εχθροί», λέει ο Zoja, αυτοί που ενέπνεαν ένα πραγματικό συναίσθημα μίσους, την παρόρμηση μιας σωματικής επίθεσης στο πεδίο μιας μάχης, έχουν αντικατασταθεί από αφηρημένους, απρόσωπους στόχους. Για μια φονική επίθεση στο Αφγανιστάν αρκεί η πληκτρολόγηση μιας εντολής στα άδυτα του αμερικανικού Πενταγώνου. Δεν απαιτείται καμιά ηθική εμπλοκή, κανένα συναίσθημα του επιτιθέμενου για τον απρόσωπο εχθρό.

Συναντήσαμε τον Luigi Zoja σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Ο θάνατος του πλησίον». Η συζήτηση μαζί του διέτρεξε πολλές από τις απροσδόκητες διαστάσεις αυτής της απώλειας- στην ίδια την επικοινωνία, στην οικονομία και την επιχειρηματικότητα, στην πολιτική- που καταλήγει στο, αμήχανο προς το παρόν, αίτημα για μια παγκοσμιοποίηση της αγάπης για τον πλησίον, για την ανάκτηση της αλληλεγγύης.

- Φέρνετε στο επίκεντρο, κι εσείς όπως κι άλλοι πολιτικοί φιλόσοφοι ή κοινωνιολόγοι, την απουσία οποιουδήποτε ήθους στις ελίτ του καπιταλισμού. Αναρωτιέστε πόση ψυχοπάθεια επικρατεί στις ηγεσίες των κοινωνιών. Είναι θεραπεύσιμη αυτή η ψυχοπάθεια;

Να αποσαφηνίσουμε κάτι όσον αφόρα την ορολογία. Ψυχοπάθεια είναι εκείνο το είδος της ψυχοπαθολογίας όπου λείπει η ηθική επίγνωση. Ο νους λειτουργεί μια χαρά, αλλά δεν υπάρχουν τα ηθικά όρια. Αυτό αναρωτιέμαι, αναζητώντας εξήγηση στη συμπεριφορά των ανώτατων επιχειρηματικών στελεχών. Διακρίνονται από μια σαδιστική ανήθικη δυναμικότητα σε όλα τα πράγματα. Τώρα, τι γίνεται με μας, τους υπόλοιπους; Πιστεύω ότι ορισμένες ιστορικές συνθήκες ευνοούν την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων, αλλά δεν καθιστούν αυτόματα τα άτομα ανήθικα. Το πρόβλημα είναι ότι πολύ συχνά δεν έχουμε επίγνωση και συνεργαζόμαστε με τους ψυχοπαθητικούς που διαχειρίζονται εξουσία χωρίς να έχουμε επίγνωση αυτού του πράγματος.

Αυτό συνέβη στην Γερμανία με τον ναζισμό, στην Ρωσία με τον σταλινισμό, και τώρα με το είδος του καπιταλισμού της εποχής μας.

- Τι είναι αυτό που τελικά καταστρέφει το ήθος των ανθρώπινων σχέσεων;

Είναι πολύπλοκο. Είναι ένα σύνολο πραγμάτων που εξαφανίζει τις προσωπικές σχέσεις, τις σχέσεις με πρόσωπα που έχουν όνομα και επίθετο. Έχουμε μια οικονομία νέου τύπου και μια τεχνολογία νέου τύπου που επιταχύνει αυτή την εξαφάνιση. Ένα παράδειγμα είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς μας στις μητροπόλεις, στην κοινωνία της μάζας. Έχουμε ένα νευρικό σύστημα που μπορεί διαχειριστεί αντιδράσεις απέναντι σε 200 το πολύ πρόσωπα. Σε βλέπω, σε αναγνωρίζω, χαμογελάω. Υπάρχει αυτοματισμός.

Όταν όμως σε μια μητρόπολη διασταυρώνεσαι καθημερινά με 1000, 10.000 ανθρώπους το μιμικό μας σύστημα περιέρχεται σε μια παθολογική, άρρωστη κατάσταση. Κι ένα άλλο παράδειγμα, ο πόλεμος. Παλιά η μάχη δινόταν σώμα με σώμα. Είχα ένα δόρυ, ένα ξίφος. Αν σου τρυπούσα την κοιλιά έπρεπε να βρω μεγάλη δύναμη να το κάνω, γιατί μου προκαλούσε μια απέχθεια. Έπρεπε να κατανικήσω τη συμπόνια. Σήμερα, από ένα κέντρο στη Νεβάδα των ΗΠΑ χτυπάνε μέσω υπολογιστή με πυραύλους οποιοδήποτε σημείο στο Αφγανιστάν. Δεν υπάρχει κανένα ερέθισμα για συμπόνια. Η ηθική ή η ανηθικότητα προϋποθέτει τον άλλον. Κανένας δεν μπορεί να είναι καλός ή κακός από μόνος του, για τον εαυτό του. Το ήθος είναι σχέση, είναι ο τρόπος πoυ τοποθετούμαι στον κόσμο.

- Διαπιστώνετε μια διαρκή ένταση ανάμεσα στη ισότητα και την ελευθερία, την επιθυμία και την αλληλεγγύη, που χαρακτηρίζει όλα τα επαναστατικά ρεύματα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και μετά. Και επιμένετε πολύ σε μια ανάλογη κριτική των κινημάτων της δεκαετίας του ’60.

Πράγματι. Σ’ ένα βιβλίο που γράφω τώρα ασχολούμαι με το παράδειγμα του Τσε Γκεβάρα, το κοινωνικό, το ρομαντικό και το ψυχολογικό του αποτύπωμα. Ο Τσε, στις λατινοαμερικάνικες κοινωνίες, από τη μια πλευρά είναι ένας σχεδόν άγιος, ένας μάρτυρας, και από την άλλη ένα παράδειγμα ναρκισσισμού. Κάτι που ίσως στην αρχή δεν ήθελε να γίνει, αλλά στην πράξη κατέληξε. Έγινε ένα σύμβολο ανυπομονησίας, μια έκφραση νεανικότητας, όχι ωριμότητας. Τη δεκαετία του ’60, για πρώτη φορά στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, υπήρχαν σχεδόν παντού δημοκρατικές κυβερνήσεις, αν και με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Τσε, την ανυπομονησία των επαναστατών τη νίκησε η ανυπομονησία των στρατιωτικών. Και όλη η Λ. Αμερική, με εξαίρεση το Μεξικό, είχε στρατιωτικές δικτατορίες.

- Αυτό είναι ένα γενικότερο σχόλιο και για την Αριστερά;

Ναι, και η Αριστερά περιέπεσε σ’ αυτή τη λαιμαργία και ανυπομονησια. Γι’ αυτό κατέρρευσε και το σοβιετικό μοντέλο, γιατί προσπάθησε να αναπτύξει και να επιταχύνει υπέρμετρα. Χρειαζόμαστε μιαν ανάπτυξη περισσότερο ποιοτική και λιγότερο ποσοτική. Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ πραγματιστικό και όχι ουτοπικό το ρεύμα της αποανάπτυξης. Είμαι κι εγώ πραγματιστής. Στο βιβλίο που ετοιμάζω τώρα, επεξεργάζομαι αυτό που αποκαλώ ελάχιστη ουτοπία. Ας σταματήσουμε τουλάχιστον την καταστροφή που συντελείται εδώ.

Διαβάστε περισσότερα:

Καλή Ανάσταση Αδέλφια, καλή λευτεριά !

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Πάσχα Ρωμέϊκο

Ο μπάρμπα-Πύπης, γηραιός φίλος μου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής μετά του ευπρεπούς μαύρου ιματίου του κατά τας μεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαμνε δύο ή τρεις περιπάτους από της μιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού Σταδίου. Οσάκις εφόρει τον καθημερινόν κούκον του, με το σάλι του διπλωμένον εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώμου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως μετά των φίλων, και ήτο στωμύλος και διηγείτο πολλά κ' εμειδία προς αυτούς.


Όταν εμειδία ο μπάρμπα-Πύπης, δεν εμειδίων μόνον αι γωνίαι των χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ' εμειδίων οι ιλαροί και ήμεροι οφθαλμοί του, εμειδία στίλβουσα η σιμή και πεπλατυσμένη ρις του, ο μύσταξ του ο ευθυσμένος με λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού λελεπτυσμένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιμελώς διατηρούμενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ' επικληνής προς το ους, όλα παρ' αυτώ εμειδίων.

Είχε γνωρίσει πρόσωπα και πράγματα εν Κερκύρα· όλα τα περιέγραφε μετά χάριτος εις τους φίλους του. Δεν έπαυσε ποτέ να σεμνύνεται δια την προτίμησιν την οποίαν είχε δείξει αείποτε διά την Κέρκυραν ο βασιλεύς, και έζησεν αρκετά διά να υπερηφανευθή επί τη εκλογή, ην έκαμε της αυτής νήσου προς διατριβήν η εφτακρατόρισσα της Αούστριας. Ενθυμείτο αμυδρώς τον Μουστοξύδιν, μα δότο, δοτίσσιμο κε ταλέντο! Είχε γνωρίσει καλώς τον Μάντζαρον, μα γαλαντουόμο! τον Κερκύρας Αθανάσιον, μα μπράβο! τον Σιορπιέρρο, κε γκράν φιλόζοφο! Το τελευταίον όνομα έδιδεν εις τον αοίδιμον Βράϊλαν, διά τον τίτλον ον του είχαν απονείμει, φαίνεται οι Άγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter).

Είχε γνωρίσει επίσης τον Σόλωμο (κε ποέτα!), του οποίου απεμνημόνευε και στίχους τινάς, απαγγέλων αυτούς κατά το εξής υπόδειγμα:

Ωσάν τη σπίθα κρουμμένη στη στάχτη

πού εκρουβόταν για μας λευτεριά;

Εισέ πάσα μέρη πετιέται κι' ανάφτει

και σκορπιέται σε κάθε μεριά.

Ο μπάρμπα-Πύπης έλειπεν υπέρ τα είκοσιν έτη εκ του τόπου της γεννήσεώς του. Είχε γυρίσει κόσμον κ' έκαμεν εργασίας πολλάς. Έστειλέ ποτε και εις την Παγκόσμιον έκτεσι, διότι ήτο σχεδόν αρχιτέκτων, και είχε μάλιστα και μίαν ινβεντσιόνε. Εμίσει τους πονηρούς και τους ιδιοτελείς, εξετίμα τον ανθρωπισμόν και τη τιμιότητα. Απετροπιάζετο τους φαύλους.

«Ιλ τραδιτόρε νον α κομπασσιόν» -ο απατεώνας δεν έχει λύπησι. Ενίοτε πάλι εμαλάττετο κ' εδείκνυε συγκατάβασιν εις τας ανθρωπίνας ατελείας. «Ουδ'η γης αναμάρτητος -άγκε λα τέρρα νον ε ιμπεκάμπιλε.» Και ύστερον, αφ' ου η γη δεν είναι, πώς θα είναι ο Πάπας; Όταν του παρετήρει τις ότι ο Πάπας δεν εψηφίσθη ιμπεκάμπιλε, αλλά ινφαλίμπιλε, δεν ήθελε ν' αναγνωρίσει την διαφοράν.

Δεν ήτο άμοιρος και θρησκευτικών συναισθημάτων. Τας δύο ή τρεις προσευχάς, ας είξευρεν τας είξευρεν ελληνιστί. «Τα πατερμά του είξευρε ρωμέϊκα». Έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ... ως ενάντιος υψίστοις» Όταν με ερώτησε δις ή τρις τι σημαίνει τούτο, το ως ενάντιος, προσεπάθησα να διορθώσω και εξηγήσω το πράγμα. Αλλά μετά δύο ή τρεις ημέρας υποτροπιάζων πάλιν έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος... ως ενάντιος υψίστοις!»

Εν μόνον είχεν ελάττωμα, ότι εμίσει αδιαλλάκτως παν ό,τι εκ προκαταλήψεως εμίσει και χωρίς ν' ανέχηται αντίθετον γνώμην ή επιχείρημα. Πολιτικώς κατεφέρετο πολύ κατά των Άγγλων, θρησκευτικώς δε κατά των Δυτικών. Δεν ήθελε ν' ακούση το όνομα του Πάπα, και ήτο αμείλικτος κατήγορος του ρωμαϊκού κλήρου...

Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνη τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ' Αθηνών είς Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν. Δεν είχεν ανατείλει ακόμη η σελήνη, και ο οδοιπόρος εδίσταζε ν' αναβή υψηλότερον, ζητών δρόμον μεταξύ των χωραφίων. Εφαίνετο μη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά δια να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόμου ή θα τα είχε κ' έκαμνεν οικονομίαν.

Αλλ' όχι δεν ήτο πτωχός, δεν ήτο ούτε πλούσιος, είχε διά να ζήση. Ήτο ευλαβής και είχε τάξιμο να καταβαίνη κατ' έτος το Πάσχα πεζός εις τον Πειραιά, ν' ακούη την Ανάστασιν εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και όχι εις άλλην Εκκλησίαν, να λειτουργήται εκεί, και μετά την απόλυσιν ν' αναβαίνη πάλιν πεζός εις τας Αθήνας.

Ήτο ο μπάρμπα-Πύπης, ο γηραιός φίλος μου, και κατέβαινεν εις τον Πειραιά διά ν' ακούση το Χριστός Ανέστη εις τον ναόν του του ομωνύμου και προστάτου του, διά να κάμη Πάσχα ρωμέϊκο κ' ευφρανθή η ψυχή του.

Και όμως ήτο... δυτικός!

Ο μπάρμπα-Πύπης, Ιταλοκερκυραίος, απλοϊκός, Ελληνίδος μητρός. Έλλην την καρδίαν, και υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον μεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Ελληνικής. Εκαυχάτο ότι ο πατήρ του,όστις ήτο στρατιώτης του Ναπολέοντος Α' «είχε μεταλάβει ρωμέϊκα» όταν εκινδύνευσε ν' αποθάνη, εκβιάσας μάλιστα προς τούτο, διά τινων συστρατιωτών του, τον ιερέα τον αγαθόν. Και όμως όταν, κατόπιν τούτων, φυσικώς, του έλεγε τις: «Διατί δεν βαπτίζεσαι μπάρμπα-Πύπη;» η απάντησίς του ήτο ότι άπαξ εβαπτίσθη και ότι ευρέθη εκεί.

Φαίνεται ότι οι Πάπαι της Ρώμης με την συνήθη επιτηδείαν πολιτικήν των, είχον αναγνωρίσει εις τους Ρωμαιοκαθολικούς των Ιονίων νήσων τινά των εις τους Ουνίτας απονεμομένων προνομίων, επιτρέψαντες αυτοίς να συνεορτάζωσι μετά των ορθοδόξων όλας τας εορτάς. Αρκεί να προσκυνήση τις την εβδομάδα του Ποντίφηκος· τα λοιπά είναι αδιάφορα.

Ο μπάρμπα-Πύπης έτρεφε μεγίστην ευλάβειαν προς τον πολιούχον ΄Αγιον της πατρίδος του και προς το σεπτόν αυτού λείψανον. Επίστευεν εις το θαύμα το γενόμενον κατά των Βενετών, τολμησάντων ποτέ να ιδρύσωσιν ίδιον θυσιαστήριον εν αυτώ τω ορθοδόξω ναώ, (il santo Spiridion ha fatto questo caso), ότε ο Άγιος επιφανείς νύκτωρ εν σχήματι μοναχού, κρατών δαυλόν αναμμένον, έκαυσεν ενώπιον των απολιθωθέντων εκ του τρόμου φρουρών το αρτιπαγές αλτάρε. Αφού ευρίσκετο μακράν της Κερκύρας, ο μπάρμπα-Πύπης ποτέ δεν θα έστεργε να εορτάση το Πάσχα μαζί με τσου φράγκους.

Την εσπέραν λοιπόν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου ότε κατέβαινεν εις Πειραιά πεζός, κρατών εις την χείρα τη λαμπάδα του, ην έμελλε ν' ανάψη κατά την Ανάστασιν, μικρόν πριν φθάση εις τα παραπήγματα της μέσης οδού, εκουράσθη και ηθέλησε να καθίση επ' ολίγον ν' αναπαυθή. Εύρεν υπήνεμον τόπον έξωθεν μιας μάνδρας, εχούσης και οικίσκον παρά την μεσημβρινήν γωνίαν, κ' εκεί εκάθησεν επί των χόρτων, αφού επέστρωσε το εις πολλάς δίπλας γυρισμένο σάλι του. Έβγαλεν από την τσέπην την σιγαροθήκην του, ήναψεν σιγαρέττον κ' εκάπνιζεν ηδονικώς.

Εκεί ακούει όπισθέν του ελαφρόν θρουν ως βημάτων επί παχείας χλόης και, πριν προφθάση να στραφή να ίδη, ακούει δεύτερον κρότον ελαφρότερον. Ο δεύτερος ούτος κρότος του κάστηκε ότι ήτον ως ανυψουμένης σκανδάλης φονικού όπλου.

Εκείνην την στιγμήν είχε λαμπρυνθή προς ανατολάς ο ορίζων, και του Αιγάλεω αι κορυφαί εφάνησαν προς μεσημβρίαν λευκάζουσαι. Η σελήνη, τετάρτην ημέραν άγουσα από της πανσελήνου, θ' ανέτελλε μετ' ολίγα λεπτά. Εκεί όπου έστρεψε την κεφαλήν προς τα δεξιά, εγγύς της βορειανατολικής γωνίας του αγροτικού περιβόλου, όπου εκάθητο, του κάστηκε, ως διηγείτο αργότερα ο ίδιος, ότι είδε ανθρωπίνην σκιάν, εις προβολήν τρόπον τινά ισταμένην και τείνουσαν εγκαρσίως μακρόν τι ως ρόπαλον ή κοντάριον προς το μέρος αυτού. Πρέπει δε να ήτο τουφέκιον.

Ο μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ' έκραξεν εναγωνίως.

-Φίλος! Καλός! μη ρίχνεις...

Ο άνθρωπος έκαμε μικρόν κίνημα οπισθοδρομήσεως, άλλά δεν επανέφερεν το όπλον εις ειρηνικήν θέσιν.ουδέ καταβίβασε την σκανδάλην.

-Φίλος! και τι θέλεις εδώ; ηρώτησε με απειλητικήν φωνήν.

-Τι θέλω; επανέναβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Κάθουμαι να φουμάρο το τσιγάρο μου.

-Και δεν πας αλλού να το φουμάρης,ρε; απήντησεν αυθαδώς ο άγνωστος. Ηύρες τον τόπο, ρε, να φουμάρης το τσιγάρο σου!

-Και γιατί; επανέλαβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Τι σας έβλαψα;

-Δεν ξέρω 'γω απ' αυτά, είπεν οργίλως ο αγρότης· εδώ είναι αποθήκη, έχει χόρτα, έχει κι' άλλα πράμματα μέσα. Μόνον κόττες δεν έχει, προσέθηκε μετά σκληρού σαρκασμού. Εγελάστηκες.

Ήτο πρόδηλον ότι είχεν εκλάβει τον γηραιόν φίλον μου ως ορνιθοκλόπον, και διά να τον εκδικηθή του έλεγεν ότι τάχα δεν είχεν όρνιθας, ενώ κυρίως ο αγρονόμος διά τάς όρνιθάς του θα εφοβήθη και ωπλίσθη με την καραβίναν του.

Ο μπάρμπα-Πύπης εγέλασε πικρώς προς τον υβριστικόν υπαινιγμόν.

-Συ εγελάστηκες, απήντησεν· εγώ κόττες δεν κλέφτω, ούτε λωποδύτης είμαι· εγώ πηγαίνω στον Πειραιά ν' ακούσω Ανάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα.

Ο χωρικός εκάγχασε.

-Στον Πειραιά; στον Αϊ-Σπυρίδωνα; κι' από πού έρχεσαι;

-Απ' την Αθήνα.

-Απ' την Αθήνα; και δεν έχει εκεί εκκλησίαις, ν' ακούσης Ανάσταση;

-Έχει εκκλησίαις, μα εγώ τώχω τάξιμο, απήντησεν ο μπάρμπα-Πύπης.

Ο χωρικός εσιώπησε προς στιγμήν, είτα επανέλαβε.

-Να φχαριστάς, καϋμένε...

Και τότε μόνον κατεβίβασε την σκανδάλην και ώρθωσε το όπλον προς τον ώμον του.

-Να φχαριστάς καϋμένε, την ημέρα που ξημερώνει αύριον, ει δε μη, δεν τώχα για τίποτες να σε ξαπλώσω δω χάμου. Τράβα τώρα!

Ο γέρων Κερκυραίος είχεν εγερθή και ητοιμάζετο να απέλθη, αλλά δεν ηδυνήθη να μη δώση τελευταίαν απάντησιν.

-Κάνεις άδικα και συχωρεμένος νάσαι που με προσβάλλεις, είπε. Σ' ευχαριστώ ως τόσο που δε μ' ετουφέκισες, αλλά νον βα μπένε.., δεν κάνεις καλά να με παίρνεις για κλέφτη. Εγώ είμαι διαβάτης, κ' επήγαινα, σου λέω στον Πειραιά.

-Έλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρε...

Και ο χωρικός στρέψας την ράχιν εισήλθεν ανατολικώς διά της θύρας του περιβολίου, κ' έγινεν άφαντος.

Ο γέρων φίλος μου εξηκολούθησε τον δρόμον του.

Το συμβεβηκός τούτο δεν ημπόδισε τον μπάρμπα-Πύπην να εξακολουθή κατ' έτος την ευσεβή του συνήθειαν, να καταβαίνει πεζός εις τον Πειραιά, να προσέρχηται εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και να κάμει Πάσχα ρωμέϊκο.

Εφέτος το μισοσαράκοστον μοι επρότεινεν, αν ήθελα να τον συνοδεύσω εις την προσκύνησίν του ταύτην. Θα προσεχώρουν δε εις την επιθυμίαν του, αν από πολλών ετών δεν είχα την συνήθειαν να εορτάζω εκτός του Άστεως το Άγιον Πάσχα.

Διαβάστε περισσότερα:

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ - Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εκδήλωση διαμαρτυρίας
στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου

Τρίτη 17 Απριλίου 2012 στις 12.00μ.μ.


Πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε από την μνημονιακή συγκυβέρνηση και τους "προθύμους" δορυφόρους της ένας απαράδεκτος νόμος για την λεγόμενη "αξιοποίηση" του χώρου του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και της παραλίας του Αγίου Κοσμά με τον οποίο στην πραγματικότητα προωθείται το ξεπούλημα σε ιδιώτες 6.200στρ. δημόσιας γης, με σκοπό τη δόμηση κτιριακών εγκαταστάσεων 3.700.000τ.μ. ακόμα και σε προσχώσεις αγνώστου μήκους μέσα στην θάλασσα. Στις επιτρεπόμενες χρήσεις περιλαμβάνονται κατοικίες, τουριστικές εγκαταστάσεις, κέντρα διασκέδασης, καζίνα, εμπορικά κέντρα, μεγάλες λιμενικές εγκαταστάσεις και ιδιωτικά νοσοκομεία. Στην ουσία, προβλέπεται η δημιουργία μιας «νέας πόλης μέσα στην πόλη» στην οποία θα ζουν και θα κυκλοφορούν δεκάδες χιλιάδες ξένοι και ντόπιοι.

Την Τρίτη 17 Απριλίου 2012 λήγει η προθεσμία κατάθεσης «επενδυτικών σχεδίων» από διεθνείς και ντόπιους ιδιωτικούς ομίλους και κοινοπραξίες που ενδιαφέρονται για την εκμετάλλευση του «φιλέτου» του Ελληνικού και της παραλίας του Αγίου Κοσμά, αδιαφορώντας για τις πραγματικές περιβαλλοντικές και κοινωνικές ανάγκες των εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής.

Η «Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού» καλεί την ίδια ημέρα στις 12 το μεσημέρι σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη επί της οδού Σταδίου. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει πορεία μέχρι το «Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» και αποκλεισμός της εισόδου του, θέλοντας με τη συμβολική αυτή ενέργεια να δείξουμε σε όλους τους ενδιαφερόμενους «επενδυτές» ότι δεν θα επιτρέψουμε την εκποίηση της δημόσιας γης και ότι τα αντιπεριβαλλοντικά και αντικοινωνικά σχέδιά τους για το Ελληνικό θα παραμείνουν στα χαρτιά και δεν θα επιτρέψουμε να υλοποιηθούν.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ - Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

http://parkoellinikou.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα:

Έξω τα ΜΑΤ και οι χρυσοθήρες από την Χαλκιδική

Βίντεο από τις κινητοποιήσεις σε Ιερισσό, Μεγάλη Παναγία και Σκουριές.

Τα επεισόδια στις Σκουριές της Χαλκιδικής που προκάλεσαν οι τραμπούκοι του «εθνικού εργολάβου» Μπόμπολα και της Καναδικής Eldorado Gold είναι μια εικόνα από το μέλλον. Είναι η εικόνα μιας Ελλάδας – Eldorado, μιας λεηλασίας χωρίς αρχή και τέλος, που στους κατοίκους των πόλεων γίνεται αντιληπτή από τις πινακίδες των χιλιάδων «ανταλλακτηρίων χρυσού», που αγοράζουν κοψοχρονιά από τις βέρες του πατέρα ως τα χρυσά δόντια του παππού, από τους πολίτες μιας χώρας που βυθίζεται στην απόγνωση.




Σιγά να μην διστάσουν μπροστά στο περιβάλλον, μπροστά στην ζωή δεκάδων χιλιάδων που έτυχε να γειτονεύουν με τις περιοχές, που για ένα κομμάτι ψωμί, δόθηκαν στις ακρίδες που συνωθούνται σ την πατρίδα μας. Κι ας είναι πρόσφατο το «ατύχημα» μιας αντίστοιχης μονάδας στη Ρουμανία (Μπάγια Μάρε) που γέμισε κυάνιο τον Δούναβη. Κι ας είναι γνωστά τα αποτελέσματα την εξορυκτικής φρενίτιδας των Μποδοσάκηδων που γέμισαν αρσενικό τα νερά αλλά και τις φλέβες των κατοίκων της περιοχής.

Βέβαια τα αφεντικά δεν λερώνουν ποτέ τα χέρια τους, πάντα βρίσκουν κάποιους αρκετά πρόθυμους ή αρκετά απελπισμένους για να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Χθες αυτός ο ρόλος ανήκε στους «εργαζόμενους» (τα εισαγωγικά δηλώνουν την απορία για το ποια είναι τελικά η δουλειά τους) της «Ελληνικός Χρυσός».

Αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν πολλά. Ξεχνούν πως όταν καταστρέφεις τα τοπία μέσα στα οποία μεγάλωσες καταστρέφεις την ίδια την ρίζα σου, τη συνέχεια σου, την πατρίδα σου. Όταν σηκώνεις χέρι ή ρόπαλο ενάντια στον γείτονα της διπλανής πόρτας σπιλώνεις την ίδια την παράδοση του επικού αγώνα των πατεράδων σου στο Μαντέμ Λάκκο, έναν αγώνα που μπόρεσε να πάρει τις διαστάσεις που πήρε γιατί τον αγκάλιασε και τον στήριξε ηθικά και υλικά όλη η τοπική κοινωνία, που τα παιδιά της στέλνουν σήμερα στο νοσοκομείο οι υπάλληλοι της εταιρίας. Με τους ανθρώπους αυτούς θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν όταν ο πυρετός του χρυσού περάσει κι οι χρυσοθήρες της αρπαχτής αποδημήσουν για άλλα μέρη, αφήνοντας πίσω τους τα σημάδια της λεηλασίας πάνω στα βουνά, τα νερά και τους ανθρώπους.

Όσο για τους (κατά την εταιρία) «μεταφερόμενους ακτιβιστές», είναι αφελής όποιος νομίζει ότι με τέτοια τρυκ θα απομονώσει τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής από την συμπαράσταση που κερδίζει. Εξ’ άλλου τα ίδια έλεγε κι ο Μποδοσάκης την αλησμόνητη δεκαετία του’ 70. Και τώρα όπως και τότε, κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες θα είναι στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται για την ζωή και το δίκιο. Είτε είναι, όπως τότε, οι απεργοί μεταλλωρύχοι του Μαντέμ Λάκκο, είτε όπως σήμερα, οι κάτοικοι που ξεσηκώνονται να εμποδίσουν μια εγκληματική και ληστρική μεταλλευτική «επένδυση».

Κίνηση Πολιτών Άρδην, ομάδα Θεσσαλονίκης

Διαβάστε περισσότερα:

ΤΟ «ΠΑΡΤΥ» ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ. ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤO ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ;

Ανακοίνωση

ΤΟ «ΠΑΡΤΥ» ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ.
ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤO ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ;

Λίγες μέρες μετά την ψήφιση στην ολομέλεια της Βουλής από τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και τους «πρόθυμους» του Νόμου για την εκποίηση του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και του παραλιακού μετώπου, είχαμε νέα προκλητική παρέμβαση της κυβέρνησης.

Με απόφαση του Υπουργού ΠΕΚΑ κ. Ν. Σηφουνάκη διορίσθηκε η νέα Εκτελεστική Επιτροπή του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας (ΟΡΣΑ) μετά την παραίτηση της προηγούμενης. Στην σύνθεσή της συμμετέχουν η Αρχιτέκτων – Πολεοδόμος κ. Β. Μπάτσου ως Πρόεδρος, η Πολεοδόμος κ. Δ. Μπαρμπαγιαννέλη σύμβουλος του κ. Σηφουνάκη ως αντιπρόεδρος, ο κ. Μ. Αγγελίδης καθηγητής του ΕΜΠ και ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε.» κ. Σπ. Πολλάλης.


Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ θεωρεί απαράδεκτη τη σύνθεση της νέας Εκτελεστικής Επιτροπής του ΟΡΣΑ που χαρακτηρίζεται και από την συμμετοχή της συμβούλου του Αναπληρωτή Υπουργού ως αντιπροέδρου, καθώς και του κ. Σπ. Πολλάλη, προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας που έχει αναλάβει το ξεπούλημα του χώρου του «Ελληνικού» και του παραλιακού μετώπου. Ο κ. Πολλάλης μάλιστα είναι από τους εμπνευστές και φανατικότερους υποστηρικτές των σχεδίων της άνευ όρων εκχώρησης του χώρου στους επίδοξους «επενδυτές» προκειμένου να προχωρήσουν με αντισυνταγματικές διαδικασίες στην κερδοσκοπική «αξιοποίησή του», με φαραωνικές κατασκευές και τσιμεντοποίηση 3.500.000 τ.μ. για την δημιουργία ουσιαστικά μιας νέας πόλης μέσα στην πόλη.

Απορία και βαθειά πικρία προκαλεί ο διορισμός ως προέδρου του ΟΡΣΑ της Αντιπροέδρου της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ Β. Μπάτσου, το οποίο πάντα στεκόταν δίπλα μας. Ποια θέση άραγε παίρνουν στο διορισμό αυτό, τόσο το ίδιο το ΤΕΕ και η Αντιπροσωπεία του, όσο και οι παρατάξεις που στήριξαν την κ. Μπάτσου για την εκλογή της στην θέση αυτή;

Οι επιλογές της μνημονιακής συγκυβέρνησης αποδεικνύουν περίτρανα τον προσανατολισμό της στην λογική του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και της θυσίας του τελευταίου μεγάλου ελεύθερου χώρου της Αττικής στο βωμό του «REAL ESTATE» και των κερδοσκοπικών «επενδυτικών» συμφερόντων που υπηρετεί. Την ίδια πολιτική επιδιώκει να εφαρμόσει μέσω του ΟΡΣΑ και σε όλο το λεκανοπέδιο.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ καταγγέλλει προς τον λαό της περιοχής και ολόκληρου του λεκανοπεδίου της Αττικής τις ενέργειες αυτές της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Τονίζει για άλλη μια φορά πως πρέπει μαχητικά να συνεχίσουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας και να παλέψουμε ενωτικά για την μετατροπή του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και της παραλίας του Αγ. Κοσμά σε δημόσιο Μητροπολιτικό πάρκο υψηλού πρασίνου, πολιτιστικών, αθλητικών και άλλων κοινωνικών δραστηριοτήτων. Τα σχέδια της μνημονιακής συγκυβέρνησης και των “προθύμων” συμμάχων της πρέπει να ανατραπούν.

9 Απριλίου 2012

Διαβάστε περισσότερα:

Θα αφήσουμε το αυγό του φιδιού να εκκολαφθεί ;

και εδώ το υπόλοιπο

Διαβάστε περισσότερα:

ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ Ή ΑΝΑΔΟΧΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ;

Το τελευταίο χρονικό διάστημα εξαιτίας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία και η οποία αγγίζει τα όρια της πενίας λόγω των αλλεπάλληλων μνημονίων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, οι δήμοι, εκόντες- άκοντες, δραστηριοποιούνται πλέον έντονα στο πεδίο της κοινωνικής παρέμβασης. Ολοένα και περισσότεροι από αυτούς λειτουργούν εστίες αλληλεγγύης, κοινωνικά παντοπωλεία, δημοτικά ιατρεία και φαρμακεία, υπηρεσίες διανομής συσσιτίων. Ακόμη περισσότερο συμμετείχαν και συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα «χωρίς μεσάζοντες» διανέμοντας μια σειρά τροφίμων όπως είναι το λάδι, τα όσπρια, οι πατάτες, τα φρούτα κ.ά. Μπροστά σε αυτό το διογκούμενο κύμα κοινωνικής παρέμβασης το οποίο ξετυλίγεται από τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, η κυβέρνηση παρενέβη έχοντας όμως περισσότερο τη λογική της ασπιρίνης παρά αυτή της εξάλειψης της αρρώστιας

Συγκεκριμένα στις 13 Μαρτίου ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργος Κουτρουμάνης ανακοίνωσε τη δημιουργία Εθνικού Δικτύου Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης για την κοινωνική ένταξη και την ενδυνάμωση των ευπαθών κοινωνικά ομάδων.
Στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία δικτύου «ψυχοκοινωνικής και υλικής υποστήριξης» το οποίο θα λειτουργήσει σε 40 δήμους σε όλη την Ελλάδα με πληθυσμό πάνω από 80.000 κατοίκους. Ειδικότερα για το λεκανοπέδιο Αττικής, δίνεται η δυνατότητα υποβολής προτάσεων για όμορους δήμους, οι οποίοι συγκεντρώνουν αθροιστικά πληθυσμό πάνω από 80.000 κατοίκους.
Στο δίκτυο θα ενταχθούν 8 κατηγορίες Κοινωνικών Δομών (κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία, ανοικτά κέντρα ημερήσιας υποδοχής αστέγων, τράπεζες χρόνου, δημοτικοί λαχανόκηποι, υπνωτήρια, δομές παροχής συσσιτίων και γραφεία διαμεσολάβησης).
Στο πλαίσιο του δικτύου θα δημιουργηθούν περίπου 300 δομές, στις οποίες θα προσληφθούν άνεργοι έως 30 ετών για διάστημα 24 μηνών, ενώ το κόστος, 40 εκατ. ευρώ, θα καλυφθεί από το ΕΣΠΑ
Αναλυτικά στόχοι του Δικτύου είναι:
α) Η ενίσχυση και υποστήριξη των ατόμων που ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού, ιδιαίτερα των αστέγων και όσων βρίσκονται σε κατάσταση φτώχειας, ή απειλούνται από αυτή.
β) Η δημιουργία θέσεων απασχόλησης για τους άνεργους νέους, στους οποίους τα ποσοστά ανεργίας είναι ιδιαίτερα υψηλά.
γ) Η ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνικών φορέων για την ενεργό συμμετοχή τους στο Δίκτυο.
Δικαίωμα υποβολής Σχεδίων Δράσης έχουν Φορείς Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, όπως:
Σωματεία, Ιδρύματα, Εταιρίες Αστικού Δικαίου, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις και Επαγγελματικές Ενώσεις, που, ως Δικαιούχοι θα έχουν τη συνολική ευθύνη εκτέλεσης του Σχεδίου Δράσης,
Οι Δικαιούχοι φορείς συμπράττουν με:
α) Οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης α’ βαθμού και τα νομικά τους πρόσωπα
β) Νομικά πρόσωπα δημοσίου, ή ιδιωτικού δικαίου που νομίμως υλοποιούν δράσεις κοινωφελούς χαρακτήρα.
Μια προσεκτική ματιά στο πρόγραμμα αυτό δείχνει ότι ενώ η αναγκαιότητα των ημερών είναι η ανάληψη θεσμοθετημένου ρόλου από την τοπική αυτοδιοίκηση για την άρθρωση συγκροτημένων κοινωνικών δομών, η κυβέρνηση επιλέγει την με ξένα λεφτά (βλέπε ΕΣΠΑ ) επιχορήγηση δράσεων για περιορισμένο χρονικό διάστημα (βλέπε 24 μήνες), αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα της ανέχειας, η οποία χαρακτηρίζει συνεχώς μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού, επιπόλαια και καταφανώς επιφανειακά. Ακόμη χειρότερα η κυβέρνηση εμμένει στη λογική της διαμεσολάβησης επιλέγοντας η άρθρωση της όποιας κοινωνικής δράσης να γίνεται μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων, εταιρειών και ιδρυμάτων καταδεικνύοντας ότι η εφαρμογή του Καλλικράτη ως αποκέντρωση του κράτους, με τον πρώτο λόγο στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης δεν ήταν παρά μια φτηνή δικαιολογία. Όμως η αναγκαιότητα των καιρών επιβάλλει, τώρα περισσότερο παρά ποτέ, τη θεσμοθέτηση του κοινωνικού χαρακτήρα του πρώτου βαθμού αυτοδιοίκησης και την δυνατότητα ανάληψη των όποιων κοινωνικών παρεμβάσεων απευθείας από τους Δήμους. Αυτό θα συνιστούσε από μόνο του αναβάθμιση του ρόλου των ΟΤΑ.
Ήδη είναι εμφανείς οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Δήμοι από τη λειτουργία του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ. Κάθε παρέμβασή τους μπορεί να υλοποιηθεί μόνο στα περιοριστικά πλαίσια του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, αποκλειστικά με βάση το άρθρο 101 ή με το άρθρο 8 του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή για ψήφιση την 26/3/12 που αφορά τις αρμοδιότητες των Δήμων και των Περιφερειών.
Σε στιγμές κρίσης προφανώς κάθε μέτρο πρόνοιας το οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα επιβίωσης της ελληνικής οικογένειας, είναι καλοδεχούμενο αρκεί να είναι ουσιαστικό και όχι περιστασιακό ή σαθρό .
Το ερώτημα όμως και η πρόκληση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση παραμένει: θα διεκδικήσει το θεσμοθετημένο ρόλο που της αναλογεί, θα διεκδικήσει ως κίνημα την εξάλειψη της αρρώστιας ή θα μείνει στην επιλογή της ασπιρίνης;

Διαβάστε περισσότερα:

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ 2ης ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ

Ανακοίνωση της πρωτοβουλίας "ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ"

Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η συμμετοχή των πολιτών στη 2η συνάντηση που διοργάνωσαν οι ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ, για την προμήθεια προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, το Σάββατο 7 Απριλίου 2012.
Πάνω από 1.100 ήταν οι πολίτες που ανταποκρίθηκαν και προμηθεύτηκαν αγροτικά προϊόντα σε τιμές πολύ χαμηλότερες από αυτές που συνταντούν στα ράφια των super markets και των άλλων καταστημάτων.
Ευχαριστούμε όλους αυτούς που στήριξαν αυτή την προσπάθεια, η οποία θα συνεχιστεί στο επόμενο διάστημα.
Εξαιτίας αυτής της μεγάλης ανταπόκρισης των πολιτών, υπήρξαν ορισμένες αδυναμίες που είχαν σαν αποτέλεσμα ελάχιστοι συμπολίτες μας, στο τέλος της διαδικασίας, να μην μπορέσουν να προμηθευτούν κάποια από τα προϊόντα που είχαν παραγγείλει.

Ζητούμε συγγνώμη για την αδυναμία μας αυτή, που οφείλεται αφενός στο ότι κάποιοι παραγωγοί δεν έφεραν τις απαραίτητες ποσότητες προϊόντων που είχαμε συμφωνήσει μαζί τους και αφετέρου στην μη έγκαιρη προσέλευση ορισμένων πολιτών στην καθορισμένη ώρα.
Ολοι μαζί θα συμβάλουμε για να εξασφαλίσουμε ακόμη καλύτερη οργάνωση και μεγαλύτερες ποσότητες προϊόντων, προκειμένου να καλυφθούν όλες οι απαιτήσεις των πολιτών σε προϊόντα στη 3η συνάντηση με τους παραγωγούς που ετοιμάζεται και θα ενημερωθείτε από το blog: http//politestouvirona.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα:

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ

ΕΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΩΣ ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΤΩΝ

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ

Στη μνήμη του 77χρονου αυτόχειρα της Πλατείας Συντάγματος.

Α. «Γι΄ αυτό σε θάνατο θα καταδικαστείς, Τζίμμυ Μάχονυ.
Για έλλειψη χρημάτων
Αυτό είναι το πιο μεγάλο έγκλημα
Που απαντάται στον πλανήτη.»
Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ, του Μπ. Μπρεχτ (εκδόσεις Νεφέλη σελ. 92.)

Το 1929 ήταν μια χρονιά μεταίχμιο για τη νεόκοπη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ύστερα από μια περίοδο σημαντικών επιτευγμάτων στον τομέα της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών, τα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είχαν ήδη να κτυπούν την ευάλωτη δημοκρατία. Η ανεργία ολοένα και μεγάλωνε, η πείνα σαν φάντασμα είχε αρχίσει να απλώνεται πάνω από την κοινωνία, η διαφθορά κυριαρχούσε. Όλα αυτά κλόνιζαν το εποικοδόμημα του πολιτικού συστήματος. Την ίδια στιγμή το ναζιστικό κόμμα είχε αρχίσει να εδραιώνεται κατέχοντας θέσεις σε δημοτικά συμβούλια, καλλιτεχνικούς οργανισμούς, πανεπιστήμια, στο ίδιο το κοινοβούλιο εντέλει.
Το Φεβρουάριο του 1931 ο Αδόλφος Χίτλερ θα πάρει τη γερμανική υπηκοότητα και με τον τρόπο αυτό ο δρόμος για την προεδρία του Ράιχ είναι πλέον ορθάνοιχτος.

Στο μεσοδιάστημα των δύο αυτών χρόνων, στις 9 Μαρτίου του 1930, θα δοθεί η επίσημη πρεμιέρα του «Μαχαγκόνυ» . Διαισθανόμενος ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το κλίμα της εποχής αλλά και την επαπειλούμενη κυριαρχία των ναζιστών, αρθρογραφούσε συχνά-πυκνά καταγγέλλοντας τα επικίνδυνα φαινόμενα. Ακόμα περισσότερο αγωνιζόταν μέσω της τέχνης να αποτρέψει την κυριαρχία του ολοκληρωτισμού και τον πόλεμο, ο οποίος ερχόταν.
Στα πλαίσια αυτά συγγράφει, αμέσως μετά την «Όπερα της πεντάρας», την τρίτη του όπερα «Μαχαγκόνυ», ένα έργο άκρως πολιτικό, αντικαταναλωτικό όσο και αντικαπιταλιστικό. Η έμπνευσή του δεν εξαντλείται στο προωθημένο λιμπρέτο αλλά εξαπλώνεται και στη φόρμα της όπερας την οποία μέσω ριζοσπαστικών καινοτομιών μετατρέπει από δραματική σε επική έχοντας σαν απώτερο σκοπό την αποδόμησή της. Επιθυμία του είναι το ξεπέρασμα της παλιάς τέχνης και η δημιουργία μιας νέας για όλη την κοινωνία. Γι αυτό και η ιδέα του έχει να κάνει με τη δραστική, αυτόνομη παρουσία τόσο της μουσικής του Βάιλ όσο και των αυτόνομων προβολών του Νέερ στο εικαστικό τμήμα, ούτως ώστε μαζί με τη δυναμική του κειμένου να μπουν τα θεμέλια ενός καινούριου είδους.

Β. «Όσο γαστριμαργική κι αν είναι η Μαχαγκόνυ – ακριβώς τόσο γαστριμαργική όσο πρέπει να είναι μια όπερα - , ωστόσο έχει ήδη μια λειτουργία μεταβολής της κοινωνίας. Θέτει ακριβώς υπό συζήτηση το καταναλωτικό, επιτίθεται στην κοινωνία που χρειάζεται τέτοιες όπερες. Σα να λέμε εξακολουθεί να κάθεται μεγαλοπρεπώς στο ίδιο κλαδί, αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει να το πριονίζει λιγάκι»
Ο ΜΠΡΕΧΤ ερμηνεύει ΜΠΡΕΧΤ (εκδόσεις Νέα Σύνορα σελ. 91)

Το κείμενο αυτό καθεαυτό ασκεί έντονη κριτική στον καταναλωτισμό και στην κυριαρχία του χρήματος πάνω σε κοινωνία, θεσμούς, ανθρώπινες σχέσεις. Ο συγγραφέας προσπαθούσε σε πνευματικό επίπεδο να αναδομήσει το πεδίο της όπερας και ταυτόχρονα να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των θεατών. Χώρος δράσης είναι η πόλη Μαχαγκόνυ, Πόλη του Χρυσού, του χάους και της ατομικιστικής αναρχίας και κατά συνέπεια πόλη της αυτοκαταστροφής και του θανάτου, χτισμένη σε μια έρημο σηματοδοτώντας το εργοστάσιο ονείρων του καπιταλισμού (Ε. Βαροπούλου από το πρόγραμμα της παράστασης). Η σκηνή στο 13ο μέρος, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του έργου, όπου ο Φαγάς τρώει μέχρι θανάτου, όταν την ίδια στιγμή η πείνα επικρατεί. Έτσι ο Μπρεχτ προσπαθεί να προκαλέσει και να σοκάρει τους θεατές παραθέτοντάς τους στο θάνατο από πείνα, ένα θάνατο από υπερφαγία. Γι αυτό και συνάντησε στη σύντομη σχετικά πορεία του τη χρονιά που πρωτοανέβηκε τις έντονες αντιδράσεις τόσο ανθρώπων οι οποίοι κυριαρχούσαν στα καλλιτεχνικά πράγματα όσο και των οπαδών του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού.
Οι πρώτοι προσπάθησαν είτε να απαγορεύσουν εντελώς το ανέβασμα του έργου, είτε να πετύχουν τη λογοκρισία κάποιων σκηνών, πράγμα το οποίο δυστυχώς και κατάφεραν σε παραστάσεις που δόθηκαν ανά τις πόλεις της Γερμανίας. Ακόμα κι έτσι όμως οργανωμένες ομάδες τραμπούκων συστηματικά γιουχάιζαν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, φτάνοντας κάποιες φορές να προσπαθούν να τις ματαιώσουν χρησιμοποιώντας μέχρι και αμπούλες βρώμας.
Στις μέρες μας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στις παραστάσεις που δόθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής όχι μόνο τα εισιτήρια ήταν εξόχως ακριβά φτάνοντας στην τιμή των 65 και 95 ευρώ, αλλά επίσης μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ανάμεσα στους θεατές και επιφανείς εκπροσώπους της διαπλοκής στον οικονομικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό τομέα. Η ειρωνεία της ιστορίας. Μπορεί ο Μπρεχτ να έγραφε ότι «η όπερα Μαχαγκόνυ γράφτηκε το 1928/29. Στις κατοπινότερές μου εργασίες έγιναν προσπάθειες να τονισθεί όλο και πιο έντονα το διδακτικό σε βάρος του γαστριμαργικού. Δηλαδή από το μέσο απόλαυσης να αναπτυχθεί το αντικείμενο διδασκαλίας και ορισμένα ινστιτούτα να αναδομηθούν από τόποι διασκέδασης σε εκδοτικά όργανα» (ό.π. σελ. 91) όμως το Μέγαρο Μουσικής κατόρθωσε να αφοπλίσει την επική και αντικαπιταλιστική πρόθεση του συγγραφέα.

Γ. «Στις μέρες μας, όπως και τότε, στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, η μεγάλη ευθύνη των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών είναι να δείξουμε στους απελπισμένους ανθρώπους δρόμους για την έξοδο από την καταστροφή….. μια επιτυχημένη καλλιτεχνική διαχείριση μπορεί να βασιστεί μόνο στην επιστροφή σε κείνα που μας δίδαξαν οι Έλληνες σχετικά με τη λειτουργία και την οργάνωση του θεάτρου μέσα στην πόλιν»
Ζεράρ Μορτιέ καλλιτεχνικός διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης.

Η συγκεκριμένη παράσταση ανέβηκε σε σκηνοθεσία της καταλανικής θεατρικής ομάδας «Φούρα ντελς Μπάους» και παραγωγή του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης το Σεπτέμβρη του 2010. Η συγκεκριμένη εκδοχή κατόρθωσε να δώσει το καίριο στίγμα μιας κατάστασης που κυριαρχεί στο δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Μάλιστα λειτούργησε προφητικά μιας και λίγους μήνες μετά θα ξεσπούσε στην πλατεία της Πουέρτα ντε Σολ, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το θέατρο, το κίνημα της «15 Μάη», γνωστού σε μας ως κίνημα των Αγανακτισμένων. Στη σκηνοθετική αυτή πρόταση η κυριαρχούμενη από το χρήμα πόλη-παγίδα Μαχαγκόνυ, όχι μόνο παράγει ένα προϊόν αντάξιο της ίδιας, τα σκουπίδια, αλλά μετατρέπει και τους ίδιους τους ανθρώπους της σε εμπόρευμα, αντικείμενο, σκουπίδι επίσης. Και αυτό το άρωμα της δυσοσμίας που αναδύεται από μια πόλη-χωματερή φτάνει πολύ πετυχημένα στα ρουθούνια των θεατών. Όσο και αν η «αποδομητική» αυτή όπερα δεν αποδίδεται ισοβαρώς, η σκηνοθεσία κατορθώνει να αποδώσει με το μέγιστο δυνατόν τρόπο το επικό μέρος της, διαχειριζόμενη άκρως επιτυχημένα την κίνηση του πλήθους των ηθοποιών εκμαιεύοντας από αυτούς τη δυναμική η οποία υποβόσκει στο κείμενο. Ειδικά με την τελευταία σκηνή της όπερας όπου οι κάτοικοι της πόλης σε πορεία διεκδικούν με πανό δικαιώματα όπως «για την ελευθερία των πλουσίων», «για την άδικη κατανομή των επίγειων αγαθών», «για το μεγαλείο της ρύπανσης», «για την αθανασία της παλιανθρωπιάς» μέσα σε ένα περιβάλλον που φλέγεται και μια πόλη που καταρρέει, επέρχεται η επιτυχημένη ολοκλήρωση του έργου. Η κόλαση (του καπιταλισμού) είναι εδώ.

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ
Συνεργασία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης
Όπερα σε τρεις πράξεις
Στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους
Παραγωγή του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης (2010)
Πρεμιέρα: Μαδρίτη, Βασιλικό Θέατρο, 30 Σεπτεμβρίου 2010
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης ανήκουν στο Βασιλικό Θέατρο
Σκηνοθεσία: Φούρα ντελς Μπάους (Άlex Ollé & Carlus Padrissa)
Σκηνικά: Alfons Flores
Κοστούμια: Lluc Castells
Σχεδιασμός φωτισμών: Urs Schoenbaum
Φωτισμοί παράστασης: Georg Veit
Μετάφραση λιμπρέτου: Ελένη Βαροπούλου

ΛΕΟΚΑΝΤΙΑ ΜΠΕΓΚΜΠΙΚ: Jane Henschel
ΦΑΤΤΥ Ο ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ: Donald Kaasch
ΜΩΥΣΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ: Huub Claessens
ΤΖΕΝΝΥ ΧΙΛΛ: Elzbieta Szmytka
ΤΖΙΜ ΜΑΧΟΝΥ: Franco Farina
ΜΠΙΛ Ο ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ: Χάρης Ανδριανός
ΤΖΟ Ή ΚΑΙ ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ: Τάσος Αποστόλου
6 κορίτσια του Μαχαγκόννυ: Στελίνα Αποστολοπούλου,
Μελίνα Πασχαλίδου, Ρόζα Πουλημένου, Κατερίνα Ρούσσου,
Άρτεμις Μπόγρη, Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα & Χορωδία της ΕΡΤ
Διεύθυνση χορωδίας: Δημήτρης Μπουζάνης
Μουσική διεύθυνση:Νίκος Τσούχλος
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα

Διαβάστε περισσότερα:

Στείλτε τη διαμαρτυρία αυτή στο Δήμο Βύρωνα

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

http://politestouvirona.blogspot.com/
e-mail : politestouvirona@gmail.com

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΑΡΔΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ
ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙ ΚΑΙ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Είναι σε όλους μας προφανές ότι η καθαριότητα στη πόλη μας δεν είναι η καλύτερη, εξαιτίας των προβλημάτων που προκύπτουν από την έλλειψη προσωπικού και από τον τρόπο της οργάνωσης της υπηρεσίας αυτής.
Από τον Ιούλιο του 2010 όσοι και όσες ζούμε σε αυτή την πόλη βλέπουμε το πρόβλημα της καθαριότητας και της ποιότητας ζωής να οξύνεται όλο και περισσότερο, τα απορρίμματα να ξεχειλίζουν από τους κάδους από την Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα και οι δρόμοι να μην καθαρίζονται.
Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, καθώς η Δημοτική Αρχή αποφάσισε να μη λειτουργεί η υπηρεσία καθαριότητας και να μην καθαρίζεται η πόλη τα σαββατοκύριακα, είτε λόγω οικονομικού αδιεξόδου στον οποίο έχει περιέλθει ο Δήμος, είτε γιατί θέλει να υποτιμήσει την αμοιβή της υπερωριακής απασχόλησης των εργαζομένων στον τομέα αυτό, είτε γιατί οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται για την υπερωριακή τους εργασία (έχουν να πληρωθούν από τον Νοέμβριο όπως είναι γνωστό σε όλους τους δημότες).
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα μικρόβια να κυκλοφορούν ανενόχλητα στην πόλη με μια σειρά επιπτώσεις στην ζωή των πολιτών, αλλά και των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι καλούνται να περισυλλέξουν τη Δευτέρα εκατοντάδες τόνους απορριμμάτων, πράγμα αδύνατον, όσες προσπάθειες και αν καταβάλουν, όσες πιέσεις και αν ασκεί η διοίκηση για εντατικοποίηση της εργασίας. Τα απορρίμματα σε αρκετές γειτονιές της πόλης να παραμένουν στους κάδους μέχρι την Τρίτη.
Οι πολίτες γνωρίζουμε ότι στο Δήμο πληρώνουμε από τα πιο υψηλά δημοτικά τέλη για την καθαριότητα μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Αυτά τα χρήματα έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα και από αυτά πληρώνονται οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα. Δημιουργούνται πολλά και σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο που διαχειρίζεται η Δημοτική Αρχή τα χρήματα των πολιτών, τα οποία δε διατίθενται στο σύνολό τους για το σκοπό που οι πολίτες τα πληρώνουν.
Η πολιτική της δημοτικής αρχής υποβαθμίζει και απαξιώνει τον κοινωνικό και δημόσιο χαρακτήρα της υπηρεσίας καθαριότητας σε συνδυασμό με τις μνημονιακές πολιτικές που ασκούνται, πιθανώς να αποβλέπει στην ιδιωτικοποίηση αυτής της υπηρεσίας.
Οι πολίτες πληρώνουμε και απαιτούμε να υπάρχει καθημερινή καθαριότητα στην πόλη.
Οι εργαζόμενοι στον τομέα αυτό που ασκούν μια δύσκολη, κοινωνική εργασία να πληρώνονται στην ώρα τους, χωρίς περικοπές και να εργάζονται σε συνθήκες που να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, να τους χορηγούνται τα μέσα ατομικής προστασίας και η παροχή του γάλατος κάτι που εδώ και δέκα τέσσερις μήνες δεν γίνεται.
Επίσης, να επεκταθεί και να οργανωθεί καλύτερα ο τομέας της ανακύκλωσης. Να τοποθετηθούν και άλλοι κάδοι ανακύκλωσης και να διευρυνθούν τα υλικά που περισυλλέγονται όπως, καμένα έλαια, ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ.
Καλούμε τους πολίτες να απαιτήσουν από τη Δημοτική Αρχή να αλλάξει πολιτική, ώστε να έχουμε καθημερινά καθαρή ανθρώπινη πόλη. Να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους βομβαρδίζοντάς την με αποστολή e-mails στην ηλεκτρονική σελίδα του Δήμου info@dimosbyrona.grκαι κοινοποιώντας αυτή στο e-mail politestouvirona@gmail.com της ηλεκτρονικής μας σελίδας ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ. Απρίλιος 2012

Διαβάστε περισσότερα:

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ !!!

Διαβάστε περισσότερα:

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "Ο Δράκος" 1/4/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την ένατη κατά σειρά ταινία "Ο Δράκος " του Ν.Κούνδουρου στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το Στάθη Βαλούκο διδάκτωρα του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέα και σεναριογράφο.

Ο δράκος

Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος

Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Hθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη, Ανέστης Βλάχος, Θεόδωρος Ανδρικόπουλος, Φρίξος Νάσου, Ανδρέας Ντούζος, Ζαννίνο, Κώστας Σταυρινουδάκης, Ζιζή Βιοπούλου

Υπόθεση:
Ένας ασήμαντος υπάλληλος που μοιάζει με έναν τρομερό κακοποιό, αντιμετωπίζει την καχυποψία, αισθάνεται κυνηγημένος, αλλά γίνεται αποδεκτός, ως γνήσιος Δράκος από τους άλλους κακοποιούς και σιγά σιγά ταυτίζεται με αυτόν τον ρόλο. Μεταμορφώνεται σε μια τιμώμενη προσωπικότητα που κερδίζει αναγνώριση και αγάπη. Η πλαστή όμως ζωή μοιάζει όλο και περισσότερο αληθινή και η παγίδα στην οποία έχει πιαστεί ο ήρωας φαίνεται όλο και λιγότερο.

Διαβάστε περισσότερα: