Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Παρέμβαση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΔΑΦΝΗΣ - ΥΜΗΤΤΟΥ για την Υγεία

ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ "ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ";

Μαύρες μέρες επιφυλάσσει ο νέος εφαρμοστικός νόμος του μνημονίου για την υγεία των εργαζόμενων, των ανέργων και των συνταξιούχων.
Η κυβέρνηση σε συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, αφού περιέκοψε δραστικά μισθούς και συντάξεις και επέβαλλε μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο φοροεπιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, απαλλάσσοντας για άλλη μια φορά το κεφάλαιο, αφού διέλυσε κομμάτι - κομμάτι τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες και αφανίζει τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, βάλθηκε να εκμηδενίσει την κοινωνική ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καταληστεύοντας όλα εκείνα τα χρηματικά ποσά, που τόσα χρόνια ανελλιπώς αποδίδαμε στα ταμεία για να εξασφαλίσουμε την στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη.
Την ίδια στιγμή που συνεχίζουμε να καταβάλουμε όλο και πιο αυξημένες εισφορές, που οι μισθοί μας συνεχώς κατακρεουργούνται και οι φόροι και τα χαράτσια πέφτουν βροχή, καλούμαστε να πληρώνουμε πια και την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη. Μέχρι τώρα προσπαθούσαν να μας εξοντώσουν με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, τώρα μας εξοντώνουν και βιολογικά!
Δεν είναι τυχαίο ότι σε όσες χώρες έχουν εφαρμοστεί παρόμοιες «θεραπείες σοκ» από τους «γιατρούς» του ΔΝΤ , έχει μειωθεί το προσδόκιμο ζωής.

Συγκεκριμένα η κυβέρνηση:
Περικόπτει ακόμη περισσότερο την κρατική φαρμακευτική δαπάνη από τη μια αυξάνοντας τη συμμετοχή των ασφαλισμένων από την άλλη. Ο δήθεν «εξορθολογισμός» των δαπανών και το χτύπημα της «σπατάλης», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συστηματική απάτη της κυβέρνησης προκειμένου να κρύψει τον πραγματικό της στόχο που είναι η αύξηση της συμμετοχής για τα φάρμακα των ασθενών. Mε τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα πριν λίγο καιρό, πέταξε εκτός λίστας πάνω από 1.000 φάρμακα που δεν χορηγούνται πλέον από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Μετατρέπει πάνω από 50 δημόσια νοσοκομεία σε παραρτήματα των υπολοίπων, στο όνομα της «καλύτερης» λειτουργίας, ενώ καταργεί και πέντε ψυχιατρικά νοσοκομεία στα πλαίσια της δήθεν αποασυλοποίησης. Ουσιαστικά διαλύει δημόσιες μονάδες υγείας, είτε άμεσα είτε μέσω συγχωνεύσεων, επιδεινώνοντας τους όρους δημόσιας παροχής υπηρεσιών υγείας στα λαϊκά στρώματα προκειμένου να «πιαστούν» οι στόχοι των κρατικών περικοπών.
Εξαναγκάζει τους ασθενείς σε πολύμηνες αναμονές ραντεβού οδηγώντας τους στον ιδιωτικό τομέα, όπως γίνεται ήδη με τη κατάργηση σχεδόν των εργαστηρίων του IKA. Είναι τουλάχιστον εμπαιγμός το ότι οι συνεχώς αυξανόμενες περιπτώσεις των ψυχικά ασθενών θα αντιμετωπίζονται από τα ψυχιατρικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων και από τις συνεχώς μειούμενες δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Στην ουσία, τους οδηγούν στα υποκατάστατα ψυχικών υπηρεσιών των MKO και της «φιλανθρωπίας».
Επεκτείνει και μονιμοποιεί το καθεστώς του «επικουρικού» προσωπικού σε όλους τους κλάδους και καθιερώνει τη μετακίνηση των εργαζομένων από νοσοκομείο σε νοσοκομείο προκειμένου να «καλύψει» ανάγκες από την έλλειψη προσωπικού. Mε τους ενιαίους οργανισμούς και την κατάργηση δημόσιων μονάδων δημιουργούνται οι προϋποθέσεις κατάργησης οργανικών θέσεων και απόλυσης εργαζομένων.
Καταργεί ακόμα και τα πενιχρά επιδόματα των πολυτέκνων βάζοντας εισοδηματικά κριτήρια.
Για τους αστέγους, αφού με την πολιτική της εξαθλιώνει και πετάει στο δρόμο όλο και περισσότερους από τα λαϊκά στρώματα αντί να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους με δωρεάν στέγαση, ρουχισμό, σίτιση, υπηρεσίες υγείας και φάρμακα, παρουσιάζει ως κατόρθωμα τη «νομική αναγνώρισή τους».
Επαναφέρει την απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των φαρμακείων, μέτρο που εντάσσεται στη διευκόλυνση του κεφαλαίου ώστε να επενδύσει στον τομέα του λιανικού εμπορίου φαρμάκου, οδηγώντας ένα μέρος των αυτοαπασχολουμένων φαρμακοποιών ακόμα και στην επαγγελματική τους καταστροφή.
Στα πλαίσια του εφαρμοστικού νόμου νέα εμπόδια στην πρόσβαση των φαρμάκων προοιωνίζει η «θετική λίστα» - δηλαδή τα γενόσημα φάρμακα που θα καλύπτονται από τα ταμεία, καθώς μοναδικό κριτήριο για την επιλογή των φαρμάκων είναι το χαμηλό κόστος, ενώ απαξιώνουν τελείως την υγεία των ασθενών.

ΝΑ ΠΑΨΕΙ Η ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ - Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ!

Ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας δεν είναι παρά το εργαλείο σταδιακής, αλλά πλήρους κατάργησης της υγειονομικής περίθαλψης. Γι’ αυτούς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά αναλώσιμοι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να "μειώσουν το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης”, να μην προσφέρει η όποια εργοδοσία τίποτα στην ασφάλιση, να αναγκαστούμε, όλο και περισσότεροι να καταφεύγουμε σε μη συμβεβλημένους γιατρούς, νοσοκομεία και εργαστήρια, καταβάλλοντας από το πενιχρό μας εισόδημα τα έξοδα των εξετάσεων και της ενδεχόμενης νοσηλείας.

ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΔΕΣΜΙΟΙ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αντίστοιχα είναι και τα προβλήματα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Την εφαρμογή του Καλλικράτη και την ενοποίηση εκατοντάδων δήμων ακολούθησε η σταδιακή μείωση των κονδυλίων με τα οποία ήταν υποχρεωμένη η Κυβέρνηση να ενισχύει τους δήμους. Αποτέλεσμα αυτής της μείωσης είναι το ότι οι δήμοι έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να υποβαθμίζουν ή και να καταργούν τα προγράμματα πρόνοιας προς τους δημότες τους. Έτσι τα ΚΔΑΠ, η Βοήθεια στο Σπίτι, τα Δημοτικά Ιατρεία υπολειτουργούν ή έχουν σταματήσει εντελώς τη λειτουργία τους. Τώρα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία όχι μόνο η διατήρηση της λειτουργίας τους, αλλά ακόμη πιο πολύ η ενίσχυση και η επέκτασή τους, ειδικά σε ομάδες πληθυσμού (απολυμένοι, άνεργοι, ανήμποροι, χαμηλοσυνταξιούχοι ) που μόνο έτσι μπορούν να διατηρήσουν μια υποτυπώδη έστω πρόσβαση σε πρωτοβάθμια περίθαλψη και υγεία. Αυτό το βάρος πρέπει οι δήμοι υποχρεωτικά να το αναλάβουν.

Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Δάφνης-Υμηττού καλεί τους δημότες να αγωνιστούν μαζί με τον υπόλοιπο λαό ενάντια στην πολιτική των άγριων περικοπών στην Υγεία – στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη διάλυση των ήδη ανεπαρκών δημόσιων νοσοκομείων. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να μη δεχτούμε περικοπές και καμιά συμμετοχή στην πληρωμή για φάρμακα και εξετάσεις.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

• Ενιαίο, Δημόσιο και Δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας και Επείγουσας Ιατρικής για όλους, πανελλαδικά ανεπτυγμένο σε όλες τις βαθμίδες του, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και τους εργοδότες.
• Κατάργηση των 5 ευρώ αλλά και κάθε αντίτιμου συμμετοχής για ιατρικές και εργαστηριακές εξετάσεις, φάρμακα και θεραπείες στις δημόσιες μονάδες Υγείας.
• Κανένας εργαζόμενος, άνεργος, ανασφάλιστος ή μετανάστης, χωρίς δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για τον ίδιο και την οικογένειά του.
• Κανένα δημόσιο νοσοκομείο να μην κλείσει, να μη συγχωνευτεί. Καμία κατάργηση των δημόσιων νοσοκομειακών κρεβατιών. Να γίνουν άμεσα προσλήψεις μόνιμου και αποκλειστικής απασχόλησης προσωπικού όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, στα Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας του Νομού.

Ο Δήμος να αναλάβει την ουσιαστική στήριξη του Δημοτικού Ιατρείου, τη διεύρυνση της λειτουργίας του και του αντικειμένου του, την επέκτασή του και σε άλλες ομάδες πληθυσμού που χρειάζονται ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σε πρωτοβάθμια υγεία και περίθαλψη.

Πρωτοβουλία Κατοίκων Δάφνης – Υμηττού
Τηλ. Επικ. 6945892700, 6944165208, 6973017969


Διαβάστε περισσότερα:

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

ΦΟΥ 28/3/12 : Παρουσίαση βιβλίου του Γ. Καραμπελιά

Τετάρτη 28/3/12, 19:30

Ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού (Φ.Ο.Υ.) και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις θα παρουσίασουν το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά «Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή».

 Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Μιχάλης Μερακλής, ομότιμος καθηγητής λαογραφίας και φιλολογίας, ο Κων/νος Χολέβας, πολιτικός επιστήμονας και ο συγγραφέας

Στην αίθουσα του Φ.Ο.Υ. (Ανδ. Λεντάκη, Σμύρνης & Αμισσού) πλατεία Υμηττού.

Διαβάστε περισσότερα:

"Οι γενναίοι της Σαμοθράκης" : Ολοκληρώνεται στο ΦΟΥ το αφιέρωμα στο Στ. Τσαρουχά

Ολοκληρώνεται στις 29 Μαρτίου (7.15 μμ) με την προβολή της στρατιωτικής κωμωδίας «Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης» (2003) το αφιέρωμα στον Υμηττιώτη σκηνοθέτη Στ. Τσαρουχά.

Μετά το τέλος της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη της ταινίας.

Υπόθεση

Η ταινία πραγματεύεται την πορεία ενός λόχου στρατιωτών στην διάρκεια της επιστραύτευσης του 1974 και των κωμικοτραγικών γεγονότων που ακολούθησαν. Την περίοδο εκείνη υπηρετούσαν σε ένα τάγμα ανεπιθύμητων κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία και ξαφνικά βρέθηκαν σε ένα πλοίο που τους μετέφερε στην Κύπρο, για να αντιμετωπίσουν την τουρκική εισβολή. Εν πλω για την Κύπρο, τα σχέδια άλλαξαν και η μονάδα αποβιβάστηκε τελικά στη Σαμοθράκη.

Διαβάστε περισσότερα:

Κλειστοί σήμερα οι δήμοι στην Αττική από τις 11 έως τις 3 το απόγευμα

Κλειστοί θα παραμείνουν σήμερα, από τις 11.00 έως τις 15.00, οι δήμοι της Αττικής, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συρρίκνωση των διαθέσιμων πόρων προς την αυτοδιοίκηση.

Οι δήμαρχοι της Αττικής διαμαρτύρονται για τη μη απόδοση 450 εκατ. ευρώ από τον προϋπολογισμό του 2012 και τη μείωση κατά 15% της χρηματοδότησης από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους, καθώς αυτή η μείωση, όπως υποστηρίζουν, απειλεί τη βιωσιμότητα των δήμων.

Στις 12 το μεσημέρι οι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι διοργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Το προεδρείο της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ) θα επιδιώξει, επίσης. συνάντηση με τον υπουργό Εσωτερικών, Τάσο Γιανίτση.

Διαβάστε περισσότερα:

Η συνέντευξη του Αδαμάντιου Πεπελάση απο το ΜΟΝΟ #2 – Του Κώστα Καραβίδα

"Αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα."


Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.

Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;

Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;

Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.

Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;

Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.

Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;

Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.

Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.

Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.

Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.

Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.

Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.

Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;

Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά; Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού; Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;

Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.

Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;

Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.

Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.

Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!

Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;

Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη;

Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.

Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;

Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.

Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;

Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.

Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης;

Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.

Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;

Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.

Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;

Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε; Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!

Πώς το ερμηνεύετε αυτό;

Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.

Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.

Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν;

Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε; Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.

Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;

Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε; Ξέρεις τι λέει για σένα; Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.

Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας;

Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.

Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;

Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.

Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;

Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας; Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.

Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;

Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.

Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;

Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;

Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;


Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.

Διαβάστε περισσότερα:

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "ΣΤΕΛΛΑ" 26/3/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την όγδοη κατά σειρά ταινία " ΣΤΕΛΛΑ " του Μ.Κακογιάννη στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο συγγραφέα κινηματογραφικών βιβλίων και κριτικό κινηματογράφου

Στέλλα
ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1955
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90'

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

Μελίνα Μερκούρη
Γιώργος Φούντας
Αλέκος Αλεξανδράκης
Χριστίνα Καλογερίκου
Βούλα Ζουμπουλάκη
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος
Τασσώ Καββαδία
Νίτσα Παππά
Χρυσούλα Πατεράκη
Κώστας Κακκαβάς
Σοφία Βέμπο

ΣΕΝΑΡΙΟ: Μιχάλης Κακογιάννης
(από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη "Η Στέλλα Με Τα Κόκκινα Γάντια")

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μιχάλης Κακογιάννης

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας "Στέλλα" το 1955, είναι κάτι παραπάνω από μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Είναι ένα σημείο αναφοράς για την εποχή της, αφού μέσα από τη σχέση της ασυμβίβαστης Στέλλας με τον εγωιστή Μίλτο, ο δημιουργός της εκφράζει την προσωπική του ματιά σε μια εποχή δύσκολη, μια χρονιά σημαντική για την Ελλάδα. Η εκπληκτική ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη ανάγει την "Στέλλα" σε σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας τόσο βαθιά ελληνικό, που ακόμα και σήμερα προκαλεί συγκίνηση, ενώ η αξέχαστη ατάκα του Μίλτου (Γιώργος Φούντας) "Στέλλα κρατάω μαχαίρι", ανήκει στην ανθολογία του Ελληνικού Κινηματογράφου.

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ:

ΜΟΥΣΙΚΗ: Μάνος Χατζιδάκις

ΣΤΙΧΟΙ: Μιχάλης Κακογιάννης

ΛΑΙΚΑ ΜΟΤΙΒΑ: Μάνος Χατζηδάκις, Βασίλης Τσιτσάνης

ΣΟΛΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ: Βασίλης Τσιτσάνης



Διαβάστε περισσότερα:

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

"Η αντιαριστερή προπαγάνδα αναζωπυρώνει τους διχασμούς του εμφυλίου πολέμου" Για τον ακαδημαϊκό Βασίλειο Μαρκεζίνη στην Αυγή της Κυριακής

"Η αντιαριστερή προπαγάνδα αναζωπυρώνει τους διχασμούς του εμφυλίου πολέμου"

Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/03/2012

Ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι ένας συντηρητικός πολίτης, μια προσωπικότητα του αστικού κόσμου, ένας σερ. Οι διαφορές του με την Αριστερά είναι γνωστές. Γι' αυτό έχουν αξία οι προειδοποιήσεις που απηύθυνε την περασμένη Τρίτη μιλώντας σε εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο. Είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Μαρκεζίνης: "Τα συντονισμένα κατεστημένα που κυβερνούν τη χώρα επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τις επερχόμενες εκλογές για να διαιωνίσουν το στάτους κβο". Περιέγραψε μάλιστα παραστατικά τα κατεστημένα της διαπλοκής: "Οι πολιτικοί που έλαβαν πολύτιμη βοήθεια από ευάριθμους (άπληστους, λένε πολλοί) τραπεζίτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν αρκούνται να βγάζουν χρήματα, αλλά θέλουν επίσης 'να κυβερνούν την Ελλάδα', καθώς και από μερικούς μεγιστάνες των ΜΜΕ οι οποίοι έχουν μεταμορφώσει τις υπερχρεωμένες εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια σε μηχανές προπαγάνδας και παραπληροφόρησης". Μιλάει, μάλιστα, για "συντονισμένη μεγα-συνωμοσία", καθώς "ξένοι παράγοντες που εποφθαλμιούν το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον ορυκτό πλούτο της χώρας βρίσκουν ιδανικούς συνεταίρους στους μηχανορράφους των ΜΜΕ".


Ο Β. Μαρκεζίνης στηλιτεύει το ψευδοδίλημμα "Μνημόνιο ή έξω από το ευρώ". Τονίζει ότι "σε κάθε περίπτωση η απόφαση για έξοδο από το ευρώ δεν αποτελεί ζήτημα επιλογής από τους Έλληνες, αλλά τεχνηέντως θα επιβληθεί από τους ξένους". Και αποκαλύπτει ότι το ψευδοδίλημμα είναι "μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής με σκοπό την αποδυνάμωση -μια και είναι αδύνατη η εξουδετέρωση- των κομμάτων της Αριστεράς". Δεν διστάζει να μιλήσει για "υστερόβουλους υπολογισμούς των αστικών κομμάτων" και των εφημερίδων τους: "Μέσα από την τεχνητή επίταση της αντιαριστερής προπαγάνδας βλέπουμε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου να προσπαθεί να κερδίσει μερικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις με κίνδυνο να αναζωπυρωθούν υπό δριμύτερη μορφή οι διχασμοί του εμφυλίου πολέμου".
Αναφερόμενος στα "περί βίας" προβλέπει ότι είναι "σχεδόν αναπόφευκτη η κοινωνική αναταραχή στους δρόμους", επισημαίνει κατάχρηση της αστυνομικής βίας και κατηγορεί ως "υπεύθυνους απάτης -και όχι μόνο αυταπάτης- όσους υποστηρίζουν ότι η κοινωνική αναταραχή πηγάζει από μερικούς αριστερούς ή κουκουλοφόρους".
Η ομιλία του ακαδημαϊκού είχε τίτλο "Γιατί πολεμάω για κοινωνική συμφιλίωση". Ανέπτυξε τις γνωστές θέσεις του, επέκρινε την Αριστερά ότι "παραμένει προσκολλημένη στη σύγκρουση και την παρωχημένη αριστερή ρητορική", προειδοποίησε όμως ότι μετεκλογικά, σε μια πολυκομματική Βουλή χωρίς κυβερνητική πλειοψηφία, μπορεί να αποδειχθεί αναγκαία "η σύμπραξη με την Αριστερά, έστω χαλαρά, για την καλύτερη
2
εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος", κάτι που εμποδίζει η τακτική των αστικών κομμάτων να κολλάνε στα αριστερά κόμματα την "ετικέτα του επικίνδυνου εξτρεμιστή". Προβλέπει ότι αριστερά κόμματα θα ψηφίσουν χιλιάδες άνεργοι και περιθωριοποιημένοι πολίτες, ακόμη και "απογοητευμένοι νεοδημοκράτες".
Προκαλεί εντύπωση ότι η ομιλία αυτή αποσιωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, σε αντίθεση με τη μεγάλη προβολή που είχαν επιφυλάξει μέχρι και πριν από δύο μήνες σε οποιαδήποτε δημόσια εμφάνιση του κ. Μαρκεζίνη. Γιατί, άραγε; Ο ακαδημαϊκός, απαντώντας σε δημοσιεύματα που τον έφεραν υποψήφιο διαφόρων κομμάτων, δήλωσε ότι "παραμένει άγαμος"! Υπήρξε "συνοικέσιο" που χάλασε; Τοποθετείται εν όψει της μετεκλογικής κατάρρευσης του δικομματισμού; Το σίγουρο είναι ότι ενοχλούν οι αλήθειες που διατυπώνει, για τους δικούς του λόγους, ότι τα σχέδια συκοφάντησης της Αριστεράς αποτελούν μεθόδευση για να περισώσουν τα κατεστημένα την εξουσία τους. Τα κατεστημένα είναι αμείλικτα.
Αν. Σεβ.

Διαβάστε περισσότερα:

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Ενύπνιον 25ης Μαρτίου ( Ο Στάθης στον eniko )

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή
απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» - σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,

ανάρια - ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά - μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο

τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα
και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.


Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη - «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά
αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα
με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,
του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να

εύχεται ο πρωτομάρτυρας
στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να
ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων - όμως

Μεγάλη η Γιορτή
κι όσο πάει και μεγαλώνει
το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.
Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,

και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για
να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.
Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ - όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα

για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ
ελε λευ
λέξη αγνώστου ετύμου
η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες

του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας - τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ

από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας - ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή

μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»
Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!
Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! - τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!
Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!

Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.
Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται...

Διαβάστε περισσότερα:

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Περιμένοντας την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

Λάβαμε ,εν όψει του εορτασμού της επετείου της 25ης Μαρτίου 1821, από έναν Υμηττιώτη και φίλο της "ΣΧΕΔίΑΣ" το ακόλουθο κείμενο το οποίο και δημοσιεύουμε.

Περιμένοντας την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

( γιατί γιορτάζουν και θριαμβολογούν αυτοί, πατέρα - Μακρυγιάννη ;)

‘‘… Και επειδή σιμώνει η μέρα που το Γένος έχει συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, την ημέρα α υ τ ή να ορίσουμε για την ΄Εξοδο στους δρόμους και τις πλατείες. Κι από νωρίς να βγούνε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με το σακίδιο στην πλάτη και το σκουλαρίκι στο αφτί που η εξουσία εύκολα ονομάζει αλήτες. Και μαζί τους να πορευτούνε μπροστά οι εργάτες στο χάλυβα, οι ναυτεργάτες του Πειραιά και στο Πέραμα, άνδρες πολλοί και γυναίκες σε ανεργία, αγρότες και κτηνοτρόφοι, άνθρωποι της δουλειάς και του μόχθου απ΄ την Κρήτη ίσαμε το Νευροκόπι και πέρα απ΄ αυτό μέχρι τον Έβρο. Και πίσω τους να ακολουθούμε κι εμείς οι μάνες, οι πατέρες, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες αυτών των παιδιών που η Εξουσία χαρακτηρίζει αλήτες. Και να φωνάξουμε όλοι μαζί με στεντόρεια φωνή : ‘‘Το πρώτο το Μνημόνιο σήμαινε φτώχεια και ανεργία ’’, ‘‘ Το δεύτερο Μνημόνιο σημαίνει Ελλάδα -αποικία’’, ‘‘ Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία …’’………..


Γιατί έτσι και μόνο έτσι θα τιμήσουμε κατά πώς πρέπει τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς του ΄21 και θα φανούμε αντάξιοι συνεχιστές του οράματος του Ρήγα, του Κοραή, του Ανώνυμου του Ελληνικής Νομαρχίας, του μπουρλοτιέρη των ψυχών Παπαφλέσσα, του Ανδρούτσου, του Διάκου, του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη, της Μαντώς, της Δόμνας, της Μπουμπουλίνας,, του Μπαλή, του Λογοθέτη, του Οικονόμου, του Κανάρη, του Σαχτούρη και του Μιαούλη, αλλά και των γυναικών στο Ζάλογγο και των μανάδων στο Μεσολόγγι. Και να πάρει ακόμα μια φορά σάρκα και οστά το σύνθημα του Γέρου του Μωριά, του μέγα Κολοκοτρώνη :

‘‘ Φ ω τ ι ά   κ α ι   τ σ ε κ ο ύ ρ ι   σ τ ο υ ς   π ρ ο σ κ υ ν η μ έ ν ο υ ς !’’

Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντας τα κόμματα των προσκυνημένων σφόδρα ταράχτηκαν και συγκάλεσαν άμεσα Συμβούλιο Υπουργών για να πάρουνε απόφαση πώς θα αντιμετωπίσουν τον ‘‘ oχθρό ’’ που την ημέρα του Ευαγγελισμού διάλεξε να βγει στους δρόμους και τις πλατείες για να ‘‘παντρέψει’’ το γράμμα και το πνεύμα του ΄21 με το Σήμερα και το Αύριο το δικό του και των παιδιών του.
‘‘…Είναι ζήτημα προστασίας της ίδιας της Δημοκρατίας’’, τόνισε με ύφος στιβαρό ο επί τούτου διορισμένος και ποτέ εκλεγμένος υπουργός της κυβέρνησης και κάλεσε και τις άλλες ‘‘ πολιτικές δυνάμεις … σε κοινό μέτωπο κατά οποιουδήποτε φαινομένου βίας εν όψει της 25ης Μαρτίου …’’ , ενώ όξ΄ο κοσμάκης φώναζε :

‘‘πεινάμε τέτοιες μέρες’’

----------

« ΑΙΔΩΣ, ΑΡΓΕΙΟΙ…»
( του Κ. Βάρναλη )


Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας
Του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!
Χαίρονται της σκλαβιάς την ξενοιασιά
και τρέμουν του λαού την παρουσία.

Κι αν στα βουνά κράξ’ η τρομπέτα : ‘‘ Ανάστα!’’
Θα τρέξουν τον οχτρό να διπλαρώσουν,
Να ξαναδέσουν τη φτωχιά πατρίδα,
Κι όσοι απροσκύνητοι, όλους βούρδουλα – χημικά

Μακρυγιάννη, οι πληγές σου από τα βόλια
τρέχαν αίματα και όμπυο ολοζωίς,
μα τώρα διπλοτρέχουνε, Πατέρα,
της ψυχής σου οι πληγές από ντροπή.

(Συνταχθέν υπό ανωνύμων Ελλήνων και Ελληνίδων
παραμονή της επετείου του μεγάλου Σηκωμού)


Διαβάστε περισσότερα:

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ημέρες "Τιμισοάρας" στη Χαλκιδική

Το μακρινό 1989 στη Τιμισοάρα είχε ξεκινήσει το κίνημα το οποίο κατόρθωσε τελικά να εξαπλωθεί και να οδηγήσει σε κατάρρευση το καθεστώς Τσαουσέσκου. Σε μιά προσπάθεια αντίδρασης και κατάπνιξης του κινήματος, ο κατασταλτικός μηχανισμός του καθεστώτος είχε κινητοποιήσει τους μεταλλωρύχους από τα ορυχεία της περιοχής, οι οποίοι μεταφέρθηκαν μαζικά στο κέντρο της πόλης και οπλισμένοι με σιδεροστούς και αλυσίδες επιτέθηκαν, κτυπώντας άγρια τους συγκεντρωμένους, στέλνοντας δεκάδες από αυτούς στα νοσοκομεία της πόλης.
Αυτές οι εικόνες ήρθαν στο μυαλό μας βλέποντας στις ειδήσεις όσα συνέβησαν χθες στη Χαλκιδική. Σύμφωνα λοιπόν με αυτές είχαμε:

΄Αγριο ξύλο μεταξύ κατοίκων και μεταλλωρύχων στη Χαλκιδική

Ένας σοβαρά τραυματίας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης μετά τα σοβαρά επεισόδια που σημειώθηκαν το μεσημέρι στη θέση «Σκουριές» του όρους Κάκκαβος.

Σύμφωνα με τις επιτροπές αγώνα κατοίκων κατά του Χρυσού, αξιοποιώντας πληροφορίες, περίπου 40 μέλη της Επιτροπής Αγώνα βρέθηκαν από τις 7 το πρωί στο φυλάκιο στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων κατά της επένδυσης της "Ελληνικός Χρυσός", κλείνοντας τον δρόμο προς το εργοτάξιο της εταιρείας στις Σκουριές και παράλληλα ενημέρωσαν την αστυνομία η οποία έκλεισε το δρόμο.

Κάτω απο αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι περίπου 400 εργαζόμενοι της Εταιρίας που εργάζονται στη Στρατωνίκ, μεταφέρθηκαν υποχρεωτικά όλοι με φορτηγά στο σημείο, έσπασαν το μπλόκο της Αστυνομίας και ήρθαν αντιμέτωποι με ομάδα μελών των Επιτροπών αγώνα.

Ακολούθησε συμπλοκή μεταξύ των εργαζομένων και των κατοίκων με αποτέλεσμα ένας σοβαρά τραυματίας να μεταφέρεται σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης ενώ υπάρχουν κι άλλοι τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της περιοχής,  όλοι τους από την πλευρά των κατοίκων.

Αυτήν την στιγμή, στην περιοχή επικρατεί ηρεμία ενώ έχουν αποχωρήσει τα μέλη των επιτροπών αγώνα.

Η αστυνομία έχει αποκλείσει την περιοχή

Ο αγώνας των κατοίκων κατά της οικολογικής καταστροφής της περιοχής κρατά εδώ και πολλά χρόνια. Η εταιρία μετέρχεται πλέον το έσχατο όπλο του τραμπουκισμού και της άγριας βίας.

Η αλληλεγγύη μας στον αγώνα της Επιτροπής ενάντια στην εταιρία "Ελληνικός Χρυσός" είναι δεδομένη όσο και αναγκαία!

Αυτά προς το παρόν

Διαβάστε περισσότερα:

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Με την Ποίηση ενάντια στην Κρίση

παγκόσμια ημέρα ποίησης
21 Μαρτίου 2012


όχι άλλη μια διαμαρτυρία
αλλά
μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία


Με την Ποίηση ενάντια στην Κρίση

Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιοδικά Poetix και Ποιητικά, οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS έδωσαν συνέντευξη τύπου την Τρίτη, 13 Μαρτίου, με θέμα τη συν οδοιπορία / δια μαρτυρία, που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη, 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Στην εκδήλωση μίλησαν, εκ μέρους των παραπάνω φορέων, οι Γιώργος Χουλιάρας, Ντίνος Σιώτης, Κώστας Γκοβόστης, Παρασκευάς Καρασούλος και Νίκος Καρατζάς, ενώ παρευρέθησαν και τίμησαν με την παρουσία τους οι ποιητές Τίτος Πατρίκιος, Γιάννης Δάλλας, Αναστάσης Βιστωνίτης, Δημήτρης Καλοκύρης και Γιώργος Μπλάνας, η συνθέτρια Ελένη Καραϊνδρου, οι σκηνοθέτες Θανάσης Παπαγεωργίου και Αντώνης Αντύπας, η διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης Παυλίνα Βερέμη, ο εικαστικός Μάριος Βουτσινάς, η διευθύντρια του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης Εύα Σταμάτη και άλλοι.

Στόχος της πρωτοβουλίας είναι όχι μία ακόμη διαμαρτυρία, αλλά μια διαφορετική διαμαρτυρία, με όπλο την ποίηση ενάντια στην κρίση. Πρόκειται για ένα κάλεσμα, που απευθύνεται σε κάθε πολίτη που υπερασπίζεται τον πολιτισμό και τις αξίες του και στηρίζεται από ποιητές, εκδότες, καλλιτέχνες και διεθνή δίκτυα ποίησης.

Με σημαία τον πολιτισμό, τους στίχους των ποιητών μας, την υπέρβαση των συμβατικών διακρίσεων
Εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος
Εναντίον της ανικανότητας που μας οδήγησε στην κρίση, ηθική, πολιτιστική, οικονομική
Εναντίον του λαϊκισμού
Εναντίον της βίας και των βανδαλισμών
Εναντίον όσων σπάνε μάρμαρα
Εναντίον όσων καίνε νεοκλασικά
Εναντίον όσων σπάνε βιβλιοπωλεία και θα ήθελαν να κάψουν και τις ιδέες που φιλοξενούν
Εναντίον όσων καλλιεργούν τον φόβο στην πόλη και τη ζωή των ανθρώπων

Στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας.

Θέλουμε αυτό να γίνει υπόθεση όλων. Με συνθήματα στίχους του Ομήρου, του Σολωμού, του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ελύτη και σύγχρονων ποιητών, θέλουμε να θυμίσουμε πως υπάρχει ένας κόσμος που κρύβεται πίσω και κάτω από τους αριθμούς. Ένας κόσμος που αναπτύσσει εστίες αντίστασης και αντιπαραθέτει πνευματικές αξίες σε αγορές που θέλουν να επιβάλλουν μνημόνια και κατάλυση κράτους δικαίου. Αντιστεκόμαστε στην οργανωμένη απαξίωση ως «πολυτελούς συνήθειας» κάθε αιτήματος που έχει σχέση με τον πολιτισμό.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ήταν μια ελληνική ιδέα, που καθιερώθηκε διεθνώς το 1999 από την ΟΥΝΕΣΚΟ, με πρωτοβουλία του τότε πρέσβη της Ελλάδας Βασίλη Βασιλικού, όπως ελληνική είναι και η ιδέα του Μάρτιου Μήνα Ποίησης.

Τετάρτη 21 Μαρτίου
Με την Ποίηση ενάντια στην Κρίση

Προσυγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι
μπροστά από το βιβλιοπωλείο Ιανόs
Συν οδοιπορία προς το Σύνταγμα


«ΜΗΝ ΑΜΕΛΗΣΕΤΕ.
ΠΑΡΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΝΕΡΟ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΞΗΡΑΣΙΑ»
Μιχάλης Κατσαρός

Διαβάστε περισσότερα:

«Αθανάσιος Χριστόπουλος - Ένας Λησμονημένος Ποιητής» Συνεχίζεται στο ΦΟΥ το αφιέρωμα στο Στ. Τσαρουχά

Συνεχίζεται στις 22 Μαρτίου (7.15 μμ) με την προβολή της δραματοποιημένης ιστορικής ταινίας τεκμηρίωσης «Αθανάσιος Χριστόπουλος - Ένας Λησμονημένος Ποιητής»(2001) το αφιέρωμα στον Υμηττιώτη σκηνοθέτη Στ. Τσαρουχά.
Μετά το τέλος της προβολής θα ακολουθήσει ομιλία του Γιώργου Ανδρειωμένου Καθηγητή Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Για την ταινία:

Αφορά στη ζωή και το έργο του καστοριανού ποιητή Αθανασίου Χριστόπουλου, μιας άγνωστης αλλά σπουδαίας μορφής του νεώτερου Ελληνισμού, που έζησε τον 18ο αιώνα στις παραδουνάβιες Ηγεμονίες.
Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, αλλά κατόρθωσε να πλουτίσει το νου του με μάθηση πρωτόγνωρη για την εποχή και να ανέλθει σε ανώτατα αξιώματα. Πολιτικός, συγγραφέας, φιλόσοφος, γιατρός, νομοθέτης, ανώτατος δικαστής, μεταφραστής αρχαίων κειμένων, φιλόλογος και θεατρικός συγγραφέας, έμεινε κυρίως στην πνευματική ιστορία της Ελλάδας ως δεξιοτέχνης στιχοπλόκος και λυρικός ποιητής.
Ο φακός, ακολουθώντας τα βήματα του ποιητή στους τόπους που έζησε και εργάστηκε, προσπαθεί να φωτίσει τις άγνωστες πτυχές αυτής της πολυσήμαντης προσωπικότητας, αποκαλύπτοντας συγχρόνως, την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της εποχής.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Βουκουρέστι, το Ιάσιο, τη Βουδαπέστη, τη Βιέννη, την Πάντοβα, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και στην Κέρκυρα, τα Γιάννενα, καθώς και στη γενέτειρά του, Καστοριά.

Σκηνοθέτης: Σταμάτης Τσαρουχάς
Σενάριο: Σταμάτης Τσαρουχάς
Παραγωγή: ΕΚΚ, ΝΕΤ, Δήμος Καστοριάς, Στ.Τσαρουχάς
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Στο ρόλο του ερευνητή ο ηθοποιός Νίκος Παντελίδης
Αφήγηση: Θεόδωρος Δημήτριεφ, Νίκος Παντελίδης

Διαβάστε περισσότερα:

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

Επιτυχής ήταν η δράση των "Πολιτών του Βύρωνα" για το ξεπέρασμα των μεσαζόντων και ανανεώνουν το ραντεβού τους. Όπως διαβάζουμε στο ιστολόγιό τους ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ :

Με μεγάλη επιτυχία και χωρίς ταλαιπωρία των πολιτών, έγινε η διάθεση των αγροτικών προϊόντων.
Η πρωτοβουλία μας αυτή δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί, εάν δεν στηριζόταν σε μια ειλικρινή σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης της πρωτοβουλιας ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ με τους συμπολιτες μας
.



Διαβάστε περισσότερα:

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

«Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΉ *

«Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη

«Υπάρχει κίνδυνος, αν δεν νοιαστούμε για την πνευματική φυσιογνωμία της χώρας μας, να καταντήσουμε μια ευρωπαϊκή επαρχία που θα την ξενηλατούν οι ξένες επιρροές, να φτάσουμε να ‘μαστε ψυχικά πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα, σε μια πατρίδα που δεν θα ‘χει πια ούτε τα ψυχικά μας χαρακτηριστικά, ούτε τα γνωρίσματα της καταγωγής μας.»
Από ομιλία του Ιάκωβου Καμπανέλλη στη Νάξο
«Η κοινωνική και ψυχολογική σημασία των παραδοσιακών αξιών»

Στα χρόνια που ακολούθησαν την υποδοχή των προσφύγων του 1922 στη χώρα μας, αναπτύχθηκε ένα νέο οικιστικό μοντέλο. Άρχισαν να κατασκευάζονται μαζικά προσφυγικές κατοικίες για να στεγάσουν τους πρόσφυγες αυτούς σε τοποθεσίες όπως ήταν η Καισαριανή, ο Βύρωνας, ο Υμηττός κ.α.


Ένα από τα μοντέλα των κατοικιών αυτών ήταν το κτίσιμο οικιών περιμετρικά από μία αυλή, μοντέλο το οποίο διατηρείται αποσπασματικά σε κάποιες παλιές κατοικίες, ακόμα και σήμερα. Ο χώρος αυτός έχει χρησιμεύσει ως ιδιαίτερος χώρος δράσης στον κινηματογράφο (βλέπε την ταινία του Σακελάριου « Οι Γερμανοί ξανάρχονται») αλλά και στο θέατρο όπως στο έργο «Η αυλή των θαυμάτων».
Το συγκεκριμένο μοντέλο παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Οι κατοικίες αυτές είναι κτισμένες γύρω από ένα κοινό, «δημόσιο», χώρο στον οποίο αρθρώνεται η κοινωνική ζωή. Αποτελούν ουσιαστικά «οριζόντιες» πολυκατοικίες με την κοινωνικοποίηση να είναι το κυρίαρχο στοιχείο το οποίο τις χαρακτηρίζει. Οι κάτοικοι της αυλής διαβιούν και συνυπάρχουν σε αυτήν σε μια λεπτή ισορροπία δημόσιου και ιδιωτικού, στην οποία εμπεριέχεται τόσο η συνύπαρξη όσο και οι κοινωνικές συγκρούσεις. Συνιστούν εντέλει το μοντέλο μιας μικρής κοινωνίας. Στα μεταπολεμικά χρόνια το μοντέλο αυτό, με τη χρήση του εργαλείου της αντιπαροχής, άρχισε να μεταλλάσσεται. Πέρα από τις επιπτώσεις σε χωροταξικό επίπεδο, με την επιβάρυνση που συνεπάγεται η εγκαθίδρυση του μεγάλου όγκου των πολυκατοικιών, σημαντικές ήταν και οι κοινωνικές αλλαγές. Ο γείτονας του διπλανού σπιτιού άρχισε να μετατρέπεται στον «από πάνω» ή στον «απέναντι» (με τον όρο του «γείτονα» πλέον να μην χρησιμοποιείται). Στις πολυκατοικίες άρχισαν να χρησιμοποιούνται θυρωροί για τον έλεγχο και την ευταξία του συστήματος, ενώ διαφοροποιήσεις, ενίοτε και ταξικές, άρχισαν να παρουσιάζονται ανάμεσα στους ενοίκους αυτών των κτηρίων. Άλλη βαρύτητα έχει ο κάτοικος ενός υπογείου και άλλη αυτός του ρετιρέ. Σταδιακά εγκαταλείφθηκε ο κοινωνικός χαρακτήρας και κυριάρχησε η ιδιώτευση και η απομόνωση.

Τις επόμενες μέρες κλείνει ένας χρόνος (29 Μαρτίου 2011) από το θάνατο ενός μεγάλου δημιουργού του ελληνικού θεάτρου, του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Απόγονος προσφύγων της μεγάλης σφαγής της Χίου το 1822, όπως ο ίδιος με συναίσθηση ευθύνης αναφέρει στο βιογραφικό του, ο Καμπανέλλης θεωρούσε τη μνήμη ως μία από τις μεγαλύτερες αξίες.
«Όταν ένας άνθρωπος χάνει τη μνήμη του, όταν παθαίνει αμνησία, θεωρείται και είναι ψυχοπαθής. Τα συμπτώματα είναι κρίσεις μελαγχολίας κι ένα οδυνηρό αίσθημα μοναξιάς. Όταν ένας τόπος αρνείται τις μνήμες του, κατασκευάζει την αμνησία του με το να αφαλοκόβεται από το παρελθόν και τις παραδόσεις του, είναι ένας υποψήφιος ψυχοπαθής» (ο.π.). Για αυτό άλλωστε σε αρκετά έργα του, όπως και στο συγκεκριμένο, υπάρχουν χαρακτηριστικές φιγούρες της προσφυγιάς του 1922.

«Η αυλή των θαυμάτων» γράφτηκε το 1957. Με το έργο αυτό ο συγγραφέας ανέπτυξε μια ψυχογραφία του Έλληνα της συγκεκριμένης περιόδου. Με μία γραφίδα – νυστέρι και όπλο την αντικειμενική κρίση ανατέμνει το συνάνθρωπό του αναδεικνύοντας τα προτερήματα αλλά και τις αδυναμίες του. Φτιάχνει ένα έργο, σκληρό κάποιες φορές, πέρα από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Κρατώντας για τον εαυτό του μια πατρική στάση ενσκήπτει στους ήρωες του με αυστηρότητα αλλά και στοργή. Γι’ αυτό άλλωστε και οι ρόλοι που περιγράφει δεν είναι μονοσήμαντα καλοί ή κακοί, είναι κυρίως ανθρώπινοι, τέκνα δηλαδή των καταστάσεων μέσα στις οποίες διαμορφώνονται. Αν σε κάτι είναι πραγματικά αυστηρός είναι στη στάση του απέναντι στο ρόλο του επίσημου κράτους. Στο έργο του (και εδώ είναι εμφανής οι ομοιότητες με το σήμερα) το κράτος αυτό είναι ένα κράτος αδιάφορο, πέρα και μακριά από την κοινωνία, ένα κράτος αρκετές φορές τιμωρός και εχθρός απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
Οι ομοιότητες με το σήμερα δεν εξαντλούνται σε αυτό μόνο. Δεν μπορείς παρά να προβληματιστείς βαθιά όταν βλέπεις τους ήρωες του να επιλέγουν ως λύση στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα τα οποία αντιμετωπίζουν τη μετανάστευση στην Αυστραλία (χώρα η οποία ήδη δέχεται το μεγαλύτερο τμήμα μετανάστευσης από τη χώρα μας) και ταυτόχρονα να ακούς τα σχόλια θεατών στα διαλείμματα της παράστασης οι οποίοι συζητούν, με ένα τραγικό τρόπο, τον προγραμματισμό που ήδη έχουν κάνει για μετανάστευση στη συγκεκριμένη χώρα.
Όπως επίσης δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα την κατάσταση των ηρώων του οι οποίοι ζουν σε μια αβάσταχτη καθημερινότητα η οποία χαρακτηρίζεται από ματαιωμένα όνειρα και ελπίδες, κατάσταση την οποία ολοένα και περισσότερο συναντούμε γύρω μας.

Ο Γιάννης Κακλέας είναι από τους σημαντικούς σκηνοθέτες της εποχής μας ειδικά για τη νέα γενιά. Αρκετές φορές στο παρελθόν έχει ανεβάσει παραστάσεις με το βλέμμα στην νεοτερικότητα, με κάποιες από αυτές να χαρακτηρίζονται από υποψίες μεταμοντερνισμού. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση προσφέρει μια αρκετά δυνατή και σύγχρονη, μέσω της σκηνοθεσίας, εκδοχή ενός έργου που γράφτηκε πριν από πενήντα πέντε χρόνια. Η πρότασή του όμως δεν είναι εντελώς επικαιροποιημένη. Στην προσπάθειά του να προτείνει ένα έργο που συνομιλεί με το σήμερα χρησιμοποιεί αρκετά έξυπνα ευρήματα. Δεν είναι μόνο αυτό της εισβολής στο σκηνικό ενός κουκουλοφόρου ο οποίος ξεσπά μέσα στην αυλή και καταστρέφει χωρίς κρίση και λογική, ούτε αυτό της επιδρομής των ΜΑΤ για την απομάκρυνση των κατοίκων της αυλής που αρνούνται να αποδεχθούν την αντιπαροχή του ιδιοκτήτη. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον έχουν τα σχόλια που κάνει μέσω της προβολής σε ζωντανό χρόνο της πλατείας (αυλής;) έμπροσθεν του Εθνικού Θεάτρου. Ακόμη περισσότερο η αντιπαράθεση, πάλι μέσω προβολής, των προτομών ηρώων από το χώρο του πνεύματος αλλά και της επανάστασης του 1821 σε αντιπαράθεση με τις προβολές των κενών και παρατημένων διαφημιστικών πινακίδων (ένεκα και της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας) οι οποίες δεσπόζουν πάνω σε πολυκατοικίες – εκτρώματα της πόλης μας.

Οι ερμηνείες τις οποίες έχει αποσπάσει από τους ηθοποιούς του, είναι άνισες. Με το Νίκο Κουρή να διακρίνεται ιδιαίτερα στο ρόλο του κεντρικού ήρωα ο οποίος παραπαίει εξαιτίας του ανάλαφρου και ανεύθυνου χαρακτήρα του, τη Θεοδώρα Τζήμου να αποδίδει άψογα το χαρακτήρα μιας νεαρής, ευκολόπιστης, λαϊκής γυναίκας και το Νίκο Ψαρρά πολύ καλό στο ρόλο του λαϊκού γόη, ο οποίος συμπεριφέρεται ταυτόχρονα με συμφέρον αλλά και παλληκαριά. Οι υπόλοιπες ερμηνείες θα μπορούσαν, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, να αποδώσουν πιο ολοκληρωμένα τους ρόλους τους. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στους Μανόλη Παντελιδάκη για τα εντυπωσιακά όσο και ευρηματικά σκηνικά καθώς και στην Ελένη Μανωλοπούλου για τα κοστούμια και στο Σάκη Μπιρμπίλη για τους φωτισμούς.
Η αυλή των θαυμάτων αντιμετωπίστηκε με σεβασμό και βαθιά γνώση του συγγραφέα από το σκηνοθέτη γι’ αυτό και η παράσταση είναι μία από αυτές που αξίζει κάποιος/α να δει οπωσδήποτε.

* Γιάννης Κακλέας από το πρόγραμμα της παράστασης

Η αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Σχεδιασμός βίντεο Γιώργος Ζώης
Βοηθός σκηνοθέτη Νουρμάλα Ήστυ
Βοηθός σκηνογράφου Μαρία Φιλίππου
Βοηθός ενδυματολόγου Τίνα Τζόκα
Δραματολόγος παράστασης Εύα Σαραγά

Διανομή:
Βούλα Θεοδώρα Τζήμου
Μαρία Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Γιάννης Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Αννετώ Μίνα Αδαμάκη
Ιορδάνης Θοδωρής Κατσαφάδος
Αστά Αγγελική Στελλάτου
Ντόρα Λένα Παπαληγούρα
Μπάμπης Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Στράτος Νίκος Ψαρράς
Όλγα Εύη Σαουλίδου
Στέλιος Νίκος Κουρής
Μηχανικός Γιώργος Τζαβάρας
Ένας Άνδρας - Μηχανικός-Αστυνομικός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Μηχανικός – Ταχυδρόμος - Αστυνομικός Θανάσης Κουρλαμπάς
Ένας Νέος – Εργάτης Μιχάλης Σαράντης
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24
104.37 Αθήνα Τηλεφωνικό κέντρο: 210 5288100
Έως 8 Απριλίου 2012

Διαβάστε περισσότερα:

Θεσμοί Αλληλεγγύης και Δ. Γληνός (Ένα επίκαιρο γράμμα του 1932)

Τους τελευταίους μήνες και εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει όλη η χώρα, έχουν αρχίσει και αναπτύσσονται παντού, με πρωτοβουλία πολιτών κυρίως, τόσο θεσμοί αλληλεγγύης όσο και θεσμοί εναλλακτικής και αλληλέγγυας οικονομίας.

Η άρθρωση αυτών των θεσμών δεν έχει γίνει ασμένως αποδεκτή από όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Αρκετοί είναι αυτοί (δυστυχώς από ένα κομμάτι της Αριστεράς) οι οποίοι εντάσσουν τις αναγκαίες όσο και επιβεβλημένες αυτές κοινωνικές πρωτοβουλίες στα πλαίσια μιας αχρείαστης φιλανθρωπίας. Το περιοδικό Σχεδία, ένθερμος οπαδός των θεσμών αλληλεγγύης αλλά και των θεσμών εναλλακτικής και αλληλέγγυας οικονομίας, δημοσιεύει ένα κείμενο του Δημήτρη Γληνού του 1932, συμβάλλοντας στη συζήτηση γύρω απο αυτούς τους θεσμούς και ελπίζοντας αρκετοί απο τους ενιστάμενους να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις οι οποίες τους καθορίζουν.

ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΣ: ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 1932!*

«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, οφτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο , τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προιόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Τοπαιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.

Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν' αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας,γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο καιακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλεψη, ξύλο καιεξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη , ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπραχτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της , απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση , όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπραχτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένωνκάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν , όσοι θέλουν , όσοι νιώθουν , ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιταχτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιούτου εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν' αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ' όλα θα διοργανώσει έμπραχτη αλληλεγγύη , θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.

Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργασούν στην «Παιδική Βοήθεια»

Αθήνα Δεκέμβρης 1932

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

*Το γράμμα του Γληνού δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» (τ. Νοέμβρη-Δεκέμβρη 1932, σελ. 421,422) για να ενισχυθεί η προσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία τότε του ΚΚΕ και τη δημιουργία της οργάνωσης «Παιδική Βοήθεια», το συντονισμό της οποίας είχε αναλάβει ο Γληνός.



Διαβάστε περισσότερα:

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "Η Κάλπικη Λίρα" 19/3/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την έβδομη κατά σειρά ταινία "Η Κάλπικη Λίρα" του Γιώργου Τζαβέλλα στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Θόδωρο Σούμα συγγραφέα κινηματογραφικών βιβλίων και κριτικό κινηματογράφου.

Υπόθεση
Η υπόθεση αφορά μία λίρα κάλπικη η οποία δημιουργήθηκε από το πρωταγωνιστή τις πρώτης από τις 4 ιστορίες δηλαδή τον Βασίλη Λογοθετίδη, που όμως δεν καταφέρνει να προσφέρει στους κατόχους της εκείνα που ονειρεύονται δηλαδή τα πλούτη. Αποτελεί μια ηθογραφία της κοινωνίας του '50 με την ιδιαίτερη οπτική γωνία του σκηνοθέτη Γ. Τζαβέλλα. Έχει χαρακτηρισθεί ως μια από τις 1000 καλύτερες ταινίες του παγκοσμίου κινηματογράφου και αποτελεί πιθανότατα την πλέον εξέχουσα από τις ελληνικές.

Η ταινία αποτελεί παράδειγμα σπονδυλωτής άρθρωσης που αφορά 4 ιδιαίτερες μικρές ιστορίες με κοινό στοιχείο μια κάλπικη λίρα που μεταφέρεται από την μία ιστορία στην άλλη. Στην ταινία υπάρχει αφηγητής ο οποίος συνδέει τις 4 αυτές ιστορίες ο οποίος και κλείνει την ταινία με την φράση : " Ο παράς είναι πάντα κάλπικος " , που αποτελεί και το κεντρικό νόημα του όλου φιλμ, ότι δηλαδή η επιδίωξη του πλούτου οδηγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με όλους τους διάφορους χαρακτήρες των ανθρώπων σε μια κάλπικη ζωή.

Διαβάστε περισσότερα:

Σεμινάριο Μεταποίησης Τροφής στη Νέα Γουινέα

Διήμερο σεμινάριο μεταποίησης τροφής

με θέμα την παρασκευή γλυκών του κουταλιού, λικέρ και μαρμελάδων
από φρούτα και λαχανικά εποχής (εσπεριδοειδή, αχλάδι, μήλο, καρότο,
πατάτα, παντζάρι!)

Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί
17 και 18 Μαρτίου, 11:00 με 19:00
στο χώρο της Νέας Γουινέας

Ανατολίου 3, Αγ. Αρτέμιος (Παγκράτι)- <μ> Αγ. Ιωάννης
Κόστος συμμετοχής:30 ευρώ (συνεισφορά συζητήσιμη για όποιον θεωρεί πως το
ποσό ξεπερνά τις οικονομικές του δυνατότητες)

για επικοινωνία και δηλώσεις συμμετοχής: neaguinea@riseup.net

προωθήστε ελεύθερα

Νέα Γουινέα - Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής μας ζωής
www.neaguinea.org

Διαβάστε περισσότερα:

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΕΚΘΕΣΗΣ "ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗ"

Η Έκθεση Ζωγραφικής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης με τίτλο: «Με αφορμή τον Γιώργο Μπουζιάνη», που πραγματοποιείται στο Σπίτι –Μουσείο του Γ. Μπουζιάνη από 7 Μαρτίου 2012, παρατείνεται έως και την 31η Μαρτίου 2012 ημέρα Σάββατο.
Οι ώρες λειτουργίας παραμένουν ίδιες.:

Καθημερινές 17:00 – 20:00
Σαββάτο & Κυριακή 10:00 – 13:00
Είσοδος: Ελεύθερη
Διεύθυνση Μουσείου : οδός Γ. Μπουζιάνη 27-31, Δάφνη
(Μετρό «Άγιος Ιωάννης)
Τηλέφωνο επικοινωνίας : 213 2085583
Υπεύθυνη επικοινωνίας : Αθηνά Δεληκωνσταντίνου

Διαβάστε περισσότερα:

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

«Παραλαβή πατάτας Νευροκοπίου»

                                            ΔΗΜΟΣ ΔΑΦΝΗΣ - YΜΗΤΤΟΥ
Δελτίο Τύπου
«Παραλαβή πατάτας Νευροκοπίου»

Το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012, θα πραγματοποιηθεί η διάθεση πατάτας από παραγωγούς του Νευροκοπίου στο Δήμο μας, σε όσους από τους Δημότες - Κατοίκους κατέθεσαν αίτηση, στους παρακάτω χώρους:


 ΣΤΗ ΔΑΦΝΗ από 08:00 έως 14:00 :
Οδός Μ. Καραολή (χώρος λαϊκής αγοράς).
ΕΙΣΟΔΟΣ οχημάτων από οδό Αγίας Βαρβάρας
ΕΞΟΔΟΣ προς την οδό Παπαναστασίου.


 ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ από 08:00 έως 12:00
Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου 1 (Πρώην Δημαρχείο Υμηττού).

Διαβάστε περισσότερα:

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

"Μαθήματα Αλληλεγγύης" στον Υμηττό

Πρόσφορο έδαφος και στον Υμηττό βρήκε η από διετίας πρωτοβουλία της ΕΛΜΕ για την λειτουργία των "Μαθημάτων Αλληλεγγύης".

Έτσι από την Παρασκευή 9/3 ξεκίνησαν φροντιστηριακά μαθήματα στο 1ο Λύκειο Υμηττού στο οποίο και θα πρέπει να απευθύνονται οι γονείς που ενδιαφέρονται για πληροφορίες.

Παραθέτουμε την ανακοίνωση - κάλεσμα της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας για την πλαισίωση των "Μαθημάτων Αλληλεγγύης" :

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς γίνεται σε όλους φανερό ότι η κοινωνία βρίσκεται σε μία πρωτόγνωρη δοκιμασία. Το επίπεδο ζωής όλων, εκπαιδευτικών, εργαζόμενων, μαθητών, γονιών, σε όλους τους τομείς είναι σε κατακόρυφη πτώση.
Οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους και οι πολίτες σε κάθε συνοικία αναζητούν διεξόδους αντίστασης και ανατροπής αυτής της καταστροφικής πορείας για τη χώρα.
Η ΕΛΜΕ την προηγούμενη χρονιά πήρε την πρωτοβουλία των "Μαθημάτων Αλληλεγγύης", δημιουργώντας στην πράξη ένα νέο πρωτόγνωρο θεσμό συλλογικής αντίστασης και στήριξης των μαθητών και των οικογενειών τους.
Με 30 εθελοντές καθηγητές και συμμετοχή πάνω από 100 μαθητών, δημιούργησε τον πρώτο πυρήνα κοινωνικής δικτύωσης αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε σε 6 σχολικές μονάδες, αναπτύσσοντας νέες σχέσεις των εκπαιδευτικών και της τοπικής κοινωνίας, δίνοντας άλλες διαστάσεις στο έργο του εκπαιδευτικού αλλά και άλλους ορίζοντες δράσης για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Τώρα, στηριγμένοι στην περσινή εμπειρία, έχουμε το ηθικό "χρέος" να δυναμώσουμε αυτή τη δράση σε ακόμα πιο δύσκολες κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες που κάνουν αυτά τα μαθήματα για τους μαθητές μας άμεση ανάγκη επιβίωσης.
Ταυτόχρονα, μπορούμε να στοχεύουμε περισσότερα σχολεία σε κάθε δήμο να γίνουν κέντρα των μαθημάτων και να συνδεθούμε ακόμα καλύτερα και με τα σχολεία και τη συνοικία, πλαταίνοντας τις δράσεις αλληλεγγύης.
Με βάση τα παραπάνω, καλούμε τους συναδέλφους να πάρουν την υπόθεση της αλληλεγγύης στα χέρια τους, δημιουργώντας πυρήνες αντίστασης και κοινωνικής συνοχής στα σχολεία, ενάντια στην εξαθλίωση και το φόβο αυτής της πολιτικής.
Κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος του στην κρίση.
Έχοντας βαθιά επίγνωση ότι οι κοινωνικές αλλαγές προϋποθέτουν νέες σχέσεις, νέες αξίες, νέες συσπειρώσεις από τα κάτω, καλούμε τους συναδέλφους ν' ανταποκριθούν μαζικά σ' αυτό τον τομέα δράσης και προσφοράς.

Διαβάστε περισσότερα:

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Οι «στρατηγοί» του Νευροκοπίου κήρυξαν πόλεμο στους μεσάζοντες

Από το Έθνος της Κυριακής

ΧΡ. ΓΚΟΝΤΖΙΑΣ - Ν. ΓΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Οι «στρατηγοί» του Νευροκοπίου κήρυξαν πόλεμο στους μεσάζοντες


Οι δύο δραστήριοι αγρότες πρωτοστάτησαν στο «κίνημα της πατάτας», το οποίο εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα ανοίγοντας τον δρόμο για ανάλογες ενέργειες προς όφελος τόσο των παραγωγών όσο και των καταναλωτών
Ο Χρήστος Γκόντζιας και Νίκος Γαλόπουλος είναι οι άνθρωποι που συντόνισαν τη δημιουργία μιας σειράς από ομάδες παραγωγών με βάση συγκεκριμένα προϊόντα. Η οργάνωση των πατατοπαραγωγών έτυχε ενθουσιώδου
Ο Χρήστος Γκόντζιας και Νίκος Γαλόπουλος είναι οι άνθρωποι που συντόνισαν τη δημιουργία μιας σειράς από ομάδες παραγωγών με βάση συγκεκριμένα προϊόντα. Η οργάνωση των πατατοπαραγωγών έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής. Στη ομάδα έχουν δηλώσει ήδη συμμετοχή 180 από τους περίπου 500 που υπάρχουν στο Νευροκόπι.

Το κίνημα της πατάτας είχε σπορά. Πρωταγωνιστές του στη Δράμα είναι ανεξάρτητοι και νέοι αγρότες, που στις κινητοποιήσεις του 2009 και του 2010 έκαναν τη δική τους υπέρβαση, ξεπέρασαν κόμματα και παρατάξεις και συμμετείχαν στη συγκρότηση της νέας Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών ρίχνοντας απέναντι στο γνωστό σύνθημα «Ολα τα λεφτά όλα τα κιλά» το δικό τους, για μια άλλη οργάνωση της αγροτικής παραγωγής, για τα ποιοτικά προϊόντα και τη διάθεσή τους.

Το κίνημα για φθηνά τρόφιμα που ξεκίνησε από τη Δράμα με τη διάθεση της πατάτας και βρήκε ανταπόκριση σε ομάδες εθελοντών σε ολόκληρη την Ελλάδα και πλέον διευρύνεται τόσο στις τάξεις των αγροτών όσο και των καταναλωτών, σε μια κοινή προσπάθεια για περιορισμό των μεσαζόντων, έχει από πίσω μια σημαντική προσπάθεια αγροτών που βρίσκεται σε εξέλιξη τα δύο-τρία τελευταία χρόνια.

Πρόκειται για τους ανθρώπους που συντόνισαν τη δημιουργία μιας σειράς από ομάδες παραγωγών με βάση συγκεκριμένα προϊόντα. Το τελευταίο τους εγχείρημα, που ξεκίνησε τον περασμένο Ιανουάριο στο λεκανοπέδιο του Νευροκοπίου, έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από την αγροτιά της περιοχής. Στη συγκεκριμένη ομάδα έχουν δηλώσει ήδη συμμετοχή 180 πατατοπαραγωγοί από τους περίπου 500 που υπάρχουν στο Νευροκόπι και στα χωριά του λεκανοπεδίου.
Νίκος Γαλόπουλος
Νίκος Γαλόπουλος

Ο 42χρονος αγρότης Χρήστος Γκόντζιας θεωρείται ο «στρατηγός» της προσπάθειας στη Δράμα. Χωρίς κομματικές ταυτότητες, ήταν από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας της ανεξάρτητης νέας Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και συνεχίζει να είναι μέλος τριμελούς γραμματείας της.

Πρωτοστάτησε
Πλαισιωμένος από εξίσου δραστήριους αγρότες, πρωτοστάτησε στη Δράμα μέσα από τον Αδέσμευτο Αγροτικό Σύλλογο στη δημιουργία διαφορετικών ομάδων παραγωγών και τελευταία στην ομάδα των πατατοπαραγωγών του Νευροκοπίου.
Οι «στρατηγοί» του Νευροκοπίου κήρυξαν πόλεμο στους μεσάζοντες

«Στο κίνημα της πατάτας συναντώνται από κοινού οι παραγωγοί που θέλουν να πληρώνεται ο κόπος τους και οι καταναλωτές που θέλουν ποιοτικά και πιστοποιημένα προϊόντα σε ικανοποιητικές τιμές», λέει ο Χρ. Γκόντζιας στο «Εθνος της Κυριακής».

«Απέναντι σ' εκείνο το "όλα τα κιλά όλα τα λεφτά" του παρελθόντος, που παγίδεψε τους αγρότες και οδήγησε σε αδιέξοδα, εμείς λέμε όλα τα κιλά σε σωστές τιμές με πιστοποιημένα αγροτικά προϊόντα». Αυτό προσπάθησαν να πετύχουν ο ίδιος και οι συνεργάτες του, τα 2-3 τελευταία χρόνια, απαντώντας με τον τρόπο τους και στην οικονομική κρίση.

Για το βαμβάκι δημιουργήθηκε μια ομάδα παραγωγών από 155 αγρότες. «Το προϊόν μας εξαγόταν στην Τουρκία ως υποβαθμισμένο και χρησιμοποιούταν για? παπλώματα. Ανεβάζοντας την ποιότητα του προϊόντος με μια ολοκληρωμένη διαχείριση πετύχαμε και αύξηση της τιμής στον παραγωγό και το προϊόν μας να χρησιμοποιείται σήμερα από την τουρκική κλωστοϋφαντουργία για την παραγωγή υφάσματος μπλουτζίν», λέει ο Χρ. Γκόντζιας.

Τα δύο τελευταία χρόνια, η ομάδα παραγωγών εξασφάλισε τη μαζική προμήθεια φυτοφαρμάκων σε φτηνότερες τιμές. Επίσης προχώρησε στην υπογραφή απευθείας συμβολαίων με τους μεταποιητές διασφαλίζοντας καλύτερη ποιότητα προϊόντος αλλά και καλύτερες τιμές.

Ομάδες παραγωγών έγιναν στο καλαμπόκι με 80 μέλη και στο σιτάρι με 230. Εκτός από καλύτερες τιμές σε φυτοφάρμακα και λιπάσματα, οι αγρότες προχώρησαν για πρώτη φορά και στην πιστοποίηση του προϊόντος τους.

Για τον ηλίανθο δημιουργήθηκε μια ομάδα παραγωγών με 130 μέλη, που υπέγραψαν οργανωμένα συμβόλαια με τους μεταποιητές και πέτυχαν ήδη τον πρώτο χρόνο τιμές μεγαλύτερες κατά 5% και, ταυτόχρονα, την έγκαιρη καταβολή των χρημάτων τους.

Μια ακόμη μεγάλη ομάδα 700 παραγωγών δημιουργήθηκε από τα μέλη του παλιού συνεταιρισμού για το σιτάρι και την κόκκινη πιπεριά Φλώρινας.

Ο Χρ. Γκόντζιας είναι από τους πρωτοπόρους αγρότες που έστησαν νέες αποδοτικές καλλιέργειες. Σε μια έκταση 100 στρ. έχει φυτέψει 500 δέντρα με ροδιές και οι προοπτικές είναι πολύ καλές.

Την οργάνωση ενός ανάλογου εγχειρήματος με τους πατατοπαραγωγούς του Νευροκοπίου την ξεκίνησαν στις αρχές του χρόνου. Στην αρχή ήταν διστακτικοί, όπως λέει, αλλά πείστηκαν σύντομα.

Συγκέντρωσαν τις πρώτες 90 υπογραφές για τη δημιουργία της ομάδας παραγωγών και μέχρι σήμερα αυτές έχουν διπλασιαστεί.

Οι πιέσεις από τους εμπόρους και η αντεπίθεση των αγροτών

Στο Νευροκόπι και στα άλλα 14 χωριά του λεκανοπεδίου ανέλαβαν τον συντονισμό συγκεκριμένοι παραγωγοί και η οργάνωση προχωρά. Στο Νευροκόπι, αυτή την ευθύνη έχει αναλάβει ο 32χρονος παραγωγός Νίκος Γαλόπουλος.

Αν και ο πατέρας του ήταν αυτοκινητιστής, ο ίδιος έγινε από τα 18 του χρόνια ένας οργανωμένος πατατοπαραγωγός. Καλλιεργεί συνολικά 250 στρέμματα από τα οποία ένα μέρος είναι δικά του και τα υπόλοιπα τα νοικιάζει. Φέτος υπολογίζει την παραγωγή του σε 800-900 τόνους. Από αυτή έχουν απορροφηθεί μέχρι τώρα από τους εμπόρους-μεσάζοντες περίπου 400 τόνοι στην τιμή των 10-12 λεπτών το κιλό.

Η δρομολόγηση της ομάδας παραγωγών, όπως λέει, άρχισε να αλλάζει ήδη πολλά και συνδυάστηκε με το «κίνημα της πατάτας» που πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα.

Η πρώτη τους προσπάθεια ήταν να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημά τους μοιράζοντας δωρεάν πατάτες στη διάρκεια της ΑGROTICA στη Θεσσαλονίκη και να αποκαλύψουν τον ρόλο των μεσαζόντων. Οι πατατοπαραγωγοί αρνούνταν να τους δώσουν την παραγωγή τους στην εξευτελιστική τιμή των 10-13 λεπτών το κιλό, ενώ παράλληλα είχαν συνεχώς επαφή με τον αρμόδιο υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Γιάννη Δριβελέγκα.

Οι μεσάζοντες απειλούσαν ότι θα πλημμυρίσουν την αγορά με φτηνή εισαγόμενη πατάτα από την Αίγυπτο και δύο καράβια έφτασαν σε ελληνικά λιμάνια, με πρώτο αυτό της Θεσσαλονίκης.

Εμπόδια στους εισαγωγείς
Εκεί ακριβώς ο ρόλος του υφυπουργού υπήρξε καίριος. «Μας εξηγήθηκε σπαθί και ήταν παλικάρι. Δεν λέμε συχνά τέτοια λόγια για υπουργούς, αλλά γράψτε το», λέει ο Ν. Γαλόπουλος.

«Εκανε χρήση του δικαιώματός του και τους έστειλε να ξεφορτώσουν τις πατάτες Αιγύπτου στην Αλεξανδρούπολη και στον Βόλο, όπου δεν υπάρχουν οι κατάλληλες αποθήκες, φέρνοντας εμπόδια στους εισαγωγείς, ενώ παράλληλα ζήτησε αυστηρούς φυτοπαθολογικούς ελέγχους από το Μπενάκειο».

Ετσι απέτυχε και περιορίστηκε για ένα κρίσιμο διάστημα η προσπάθεια των εμπόρων-μεσαζόντων να γεμίσουν εδώ και τώρα την αγορά με αιγυπτιακή πατάτα, που σε πολλές περιπτώσεις ίσως βαπτιζόταν ελληνική. Εκεί ακριβώς ήρθε η συνάντηση των πατατοπαραγωγών με τις ομάδες των εθελοντών για να στηθεί το «κίνημα της πατάτας», όπως λέει ο Χρ. Γκόντζιας.

Παρά τις πιέσεις που δέχονται από τους εμπόρους, δεν είναι διατεθειμένοι να τους δώσουν το προϊόν τους αφού, όπως εκτιμά ο Ν. Γαλόπουλος, η ζήτηση πανελλαδικά είναι μεγάλη και θα απορροφήσει το σύνολο της παραγωγής που παραμένει στις αποθήκες των αγροτών.

Την ίδια στιγμή, το «κίνημα της πατάτας» επεκτείνεται και σε μια σειρά άλλα προϊόντα. Οπως μας αποκάλυψε ο Χρ. Γκόντζιας, δέχτηκαν πρόταση από συνεταιρισμό της Αρτας να τους στείλουν ένα φορτίο με πορτοκάλια και να τους το ανταποδώσουν με ένα φορτίο πατάτες.

«Η πρόεδρος του συνεταιρισμού μου είπε ότι δίνουν τα πορτοκάλια μόλις προς 9 λεπτά το κιλό για να φτάσουν στον καταναλωτή σε τιμές που αγγίζουν το 1 ευρώ», αναφέρει.

Ομως οι δύο δραστήριοι παραγωγοί ξέρουν ότι, για να πετύχει αυτή η προσπάθεια, θέλει οργάνωση σε όλα τα επίπεδα και διασφαλισμένο πιστοποιημένο προϊόν. Το επόμενο διάστημα θα επιδιώξουν να πετύχουν την προμήθεια πιστοποιημένου σπόρου από τους αγρότες σε καλύτερες τιμές, καθώς και λιπασμάτων - φυτοφάρμακα για τη νέα καλλιέργεια που θα ξεκινήσει από τις αρχές Απριλίου.

Στην περιοχή του Νευροκοπίου δεν υπάρχει ούτε ένα ψυγείο, ενώ απαιτείται και βελτίωση των αποθηκευτικών χώρων. Οσο για την καλύτερη διακίνηση του προϊόντος, υπάρχουν πολλές ιδέες για συνεργασίες, ενώ όπως τονίζουν «το κίνημα της πατάτας» βοήθησε ώστε πολλά από αυτά να μπουν άμεσα το προσεχές διάστημα στο τραπέζι.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΕΛΙΔΗΣ

Διαβάστε περισσότερα: